Vaticanum II wobec komunizmu

Poniżej fragment artykułu, który jest zapowiedzią 28. numeru dwumiesięcznika [link widoczny dla zalogowanych]

Vaticanum II wobec komunizmu

11 października bieżącego roku mija pół wieku od otwarcia przez bł. Jana XXIII obrad Vaticanum II – soboru określającego siebie mianem duszpasterskiego, który jednakowoż mając okazję zdecydowanie zareagować na największe duszpasterskie zagrożenie swego czasu, jakim był bez wątpienia komunizm, zbył je milczeniem.

Miliony katolików za żelazną kurtyną pozostawały pod jarzmem sowieckiej okupacji, całe narody doświadczały programowej dechrystianizacji, ateizacji i prześladowań religijnych. Kościół w Związku Sowieckim, Polsce, Czechosłowacji, na Węgrzech, w Jugosławii, Rumunii oraz w innych rozsianych po całym świecie komunistycznych obozach został zepchnięty na zupełny margines życia społecznego z resztkami ledwie tolerowanego, i to w szczątkowej formie, sprawowania kultu.

W naszym kraju, i nie tylko u nas, zrabowana na masową skalę własność prywatna, pogwałcone piąte, siódme i dziesiąte przykazanie domagały się zdecydowanego głosu pasterzy. Stalinowskie prawo aborcyjne zbierało milionowe krwawe żniwo. W katowniach komunistycznej bezpieki dogorywały resztki antykomunistycznego zbrojnego oporu, a jednocześnie nie ustawały prześladowania i szykany duchowieństwa wiernego papiestwu i nauczaniu Kościoła. W tym samym czasie Zachód uśmiechał się radośnie do czerwonego demona, szukając w nim budowniczego pokoju. W takiej to rzeczywistości rozpoczynał swe obrady Sobór Watykański II, do dziś przez światową lewicę postrzegany jako sobór dialogu i otwarcia Kościoła na świat.

Dzisiaj, po pięćdziesięciu latach od tamtego „październikowego przełomu”, warto przypomnieć niektóre rzadko dotychczas akcentowane aspekty Vaticanum II. Traktujemy to jako wynikający z troski o prawdziwe dobro Kościoła nasz głos w dyskusji, do której notabene zachęca też Ojciec Święty Benedykt XVI. Zabieramy go, nie roszcząc sobie zresztą prawa do ocen doktrynalnych – te zostawiamy kompetentnym teologom, podejmującym głęboki namysł nad tekstami soborowymi i ich wykładnią – ale z racji praw i obowiązków od wieków przynależnych katolikom świeckim, które zresztą potwierdził i uznał także Sobór Watykański II.

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych]

(proszę kliknąć na skan to się powiększy do czytania)

Teresa napisał:

[link widoczny dla zalogowanych]

Cała rozmowa z prof. Robertem de Mattei jest bardzo ciekawa.

Cały wywiad z profesorem Robertem de Mattei, dziekanem studiów historycznych na Uniwersytecie Europejskim w Rzymie, autorem książki Sobór Watykański II – nieopowiedziana historia oprócz powyższych skanów, można przeczytać tu:

Ciągłość czy zerwanie?
(...)
[link widoczny dla zalogowanych]

Przykład ateistycznego komunizmu, który jest głównym złem naszych czasów, ale jest to zło, którego Sobór nie potępił z jakiegoś szczególnego powodu. Postępowanie władz komunistycznych:

Świadectwo internowanego bp z Szanghaju

Biskup pomocniczy Szanghaju Ma Daqin, który od 7 lipca br. jest internowany w seminarium Sheshan, opublikował w sieci poruszające świadectwo wiary. Hierarcha został uwięziony przez władze komunistyczne z powodu ogłoszenia zamiaru rezygnacji z członkostwa w Katolickim Stowarzyszeniu Patriotycznym (CPA) – instytucji utworzonej przez reżim w celu kontroli Kościoła.

Chińskie władze bardzo poważnie potraktowały jego decyzję. W dniu święceń biskupich, duchowny został wywieziony do seminarium i uwięziony w areszcie domowym. Kapłan został odizolowany od świata. Seminarzyści nie są dopuszczani do niego. Czasami jednak niektórym katolikom udaje się go zobaczyć. Hierarcha nie może nosić szat i insygniów władzy biskupiej. Pozwolono mu jednak na pisanie bloga. Władze próbują złamać jego ducha i zmusić go do odwołania swoich poglądów.

Kardynał Zen wezwał do uwolnienia bp Daqina. Kardynał Tong poprosił o rozmowę z rządem, aby rozwiązać ten problem. Zaapelował także do światowych przywódców politycznych, by zwrócili uwagę na trudną sytuację duchownego. Watykański kardynał Filoni potępił postępowanie władz komunistycznych.

W dniu 3 listopada biskup Ma Daqin opublikował na swoim blogu poruszające świadectwo swojej wiary. Hierarcha wspomniał śmierć rodziców. Najpierw ojca, później chorej na białaczkę matki. Trzy miesiące przed śmiercią, gdy duchowny nie mógł się spotkać z umierającą mamą, bo sam w tym czasie przebywał w szpitalu z powodu nietypowego zapalenia płuc, matka telefonicznie pocieszała syna. Mówiła: „Mimo, że Bóg dał nam ciężki krzyż, musimy być w stanie to wszystko znieść. Miłosierny Bóg nie daje nam krzyży, których nie moglibyśmy udźwignąć”. Zmarła w Uroczystość Chrystusa Króla.

Biskup wspomina, że jego decyzję o wstąpieniu do seminarium gorąco popierała matka. Przeciwny jej był ojciec, tylko dlatego, że chciał mu oszczędzić cierpień związanych z więzieniem. Ojciec duchownego i jego młodszy brat z powodu wiary katolickiej byli szykanowani i trafili do aresztu.

Daquin w końcu jednak został przyjęty do największego w kraju seminarium w Sheshan, które obecnie jest tymczasowo zawieszone. Seminarzyści z różnych diecezji, którzy studiują teologię i filozofię zostali przeniesieni. Dla biskupa to „święte miejsce”.

Na drugi dzień po przyjęciu, młody wówczas Daqin był sam w swoim pokoju. Odmawiał modlitwę różańcową za zmarłych. Myślał o swoich rodzicach. Był im wdzięczny za to, że odeszli tak wcześnie, ponieważ nie muszą się już martwić o niego. Byli uczciwi i szczerzy. Wiele zła doświadczyli ze strony reżimu komunistycznego. Gdyby nadal żyli, z pewnością niepokoili by się bardzo o los syna.

Hierarcha napisał, że „czasami to, czego doświadczamy w ciągu kilku dni, tygodni lub miesięcy może więcej znaczyć niż to, czego doświadczamy przez całe życie”. Duchowny zaznaczył, że jego myśli są wolne i nadal zamierza trwać w swoim postanowieniu. Pamięta bowiem, co mu powiedział ojciec, gdy już zdecydował się na kapłaństwo: „Jeśli jesteś zdeterminowany, żeby iść tam, nie wracaj i nie poddawaj się, kiedy będziesz w połowie drogi do celu”. Biskup wspomina, że tak obiecał zrobić. „Ja zachowuje tę obietnicę do dziś. Mam zamiar dotrzymać jej aż do dnia, kiedy się zestarzeję, jeśli Bóg pozwoli mi dożyć starości. Jest to mała obietnica wiary, którą syn złożył ojcu”.

Źródło: [link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

To nie odosobniony przykład.

[link widoczny dla zalogowanych]