Wyznania Abortera

Szokujące wyznania abortera

[link widoczny dla zalogowanych]

Stojan Adašević zapamiętał ten dzień na całe życie. Był studentem medycyny i w pokoju lekarskim porządkował kartoteki. Siedział w kącie nad papierami, a w pomieszczeniu zaczęli zbierać się ginekolodzy. Nie zwracając uwagi na przycupniętego z boku studenta, opowiadali o różnych przypadkach ze swej praktyki.

Doktor Rado Ignatović wspominał pewną ciężarną pacjentkę, która przyszła, by usunąć swoje dziecko. Aborcja się nie udała, bo ginekolog nie potrafił podwinąć szyjki macicy. Gdy lekarze zaczęli opowiadać o dalszych losach kobiety, przysłuchujący się im Stojan zdrętwiał. Nagle zrozumiał, że dentystka z pobliskiej przychodni, o której rozmawiają mężczyźni, to jego matka. „Ona już nie żyje, ale ciekawe, co się stało z jej dzieckiem, które chciała usunąć?” – zapytał jeden z ginekologów. Stojan nie wytrzymał: „To ja jestem tym dzieckiem” – powiedział, wstając. W pokoju zapadła cisza, a po chwili lekarze jeden po drugim zaczęli wychodzić.

Wiele razy przez następne lata doktor Adašević będzie wracał myślami do tamtego wydarzenia. Zrozumiał jasno: żyje tylko dlatego, że lekarz spartaczył aborcję. On sam nigdy by takiej fuszerki nie odstawił. Nieraz trafiały do niego kobiety, którym nie można było podwinąć szyjki macicy, ale zawsze dawał sobie radę z tym problemem. Był w końcu najlepszym aborterem w Belgradzie. Szybko prześcignął w tym fachu swojego mistrza, doktora Ignatovicia, którego niekompetencji zawdzięczał życie. „Tajemnica sukcesu tkwi w tym, by wytrenować dłoń częstymi zabiegami” – mówi, cytując po niemiecku przysłowie „Übung macht den Meister” (ćwiczenie czyni mistrza). Wierny tej maksymie wykonywał dziennie po dwadzieścia – trzydzieści aborcji. Jego rekord dnia wynosił trzydzieści pięć. Dziś ma problem, by określić, ile aborcji przeprowadził w ciągu dwudziestu sześciu lat praktykowania. Proponuje wypośrodkować pomiędzy 48.000 a 62.000. Przez wiele lat był przekonany, że aborcja – jak uczono na wydziałach lekarskich i pisano w podręcznikach – jest zabiegiem chirurgicznym podobnym do wycięcia ślepej kiszki. Różnica polega tylko na usunięciu innego organu z ciała kobiety – raz jest to kawałek jelita, innym razem tkanka ciążowa.

Wątpliwości zaczęły się pojawiać w latach osiemdziesiątych, kiedy to do jugosłowiańskich szpitali sprowadzono ultrasonografy. Wtedy na ekranie urządzenia Adašević po raz pierwszy zobaczył to, co do tej pory było dla niego niewidoczne – wnętrze kobiecego łona i żywe dziecko, ssące palec, ruszające nogami i rękoma. Zazwyczaj chwilę potem kawałki tego dziecka leżały obok niego na stole.
„Patrzyłem, ale nie widziałem” – wspomina dziś. „Wszystko się zmieniło, od kiedy zaczęły nawiedzać mnie sny”.

Sen doktora Adaševicia

Właściwie był to jeden sen, ale powtarzał się każdej nocy, dzień w dzień, tydzień w tydzień, miesiąc w miesiąc.

Śniło mu się otóż, że idzie po rozświetlonej słońcem łące; wokół pełno pięknych kwiatów, latają kolorowe motyle, jest ciepło i przyjemnie, jego jednak dręczy jakieś niepokojące uczucie. W pewnym momencie łąka zapełnia się dziećmi, które biegają, grają w piłkę, śmieją się. Są w różnym wieku, od trzech – czterech lat do około dwudziestu. Wszystkie są niezwykle piękne. Twarze jednego chłopca i dwóch dziewczynek wydają mu się dziwnie znajome, ale nie może sobie przypomnieć, skąd je zna. Próbuje rozmawiać z dziećmi, a wtedy one, dostrzegając go, zaczynają w przerażeniu uciekać i krzyczeć. Wszystkiemu zaś przygląda się człowiek w czarnym ubraniu, przypominającym habit mnicha. Nie mówi nic, tylko patrzy przenikliwie. Każdej nocy Adašević budził się przerażony i do rana nie mógł zasnąć. Nie pomagały zioła ani środki nasenne. Pewnej nocy we śnie, całkowicie wyprowadzony z równowagi, zaczął gonić uciekające dzieci. Udało mu się złapać jedno dziecko, a wtedy ono zaczęło przeraźliwie krzyczeć: „Ratunku! Morderca! Ratujcie mnie od mordercy!”. W tym momencie ubrany na czarno człowiek niczym orzeł sfrunął w kierunku Adaševicia, wyrwał mu dziecko z rąk i uciekł. Doktor obudził się, serce waliło mu jak młot. W pokoju było zimno, a on był cały rozgrzany i spocony. Rano postanowił pójść do psychiatry. Ponieważ nie było wolnych terminów, więc zapisał się na dzień późniejszy. Gdy nadeszła noc, zdecydował, że we śnie podejdzie do „czarnego człowieka” i zapyta go, kim jest. Tak też zrobił. Zagadnięty nieznajomy odpowiedział mu: „Moje imię i tak ci nic nie powie”. Kiedy jednak doktor upierał się, tamten odpowiedział: „Nazywają mnie Tomaszem z Akwinu”.

Jego imię rzeczywiście nic nie mówiło Adaševiciowi. Słyszał je po raz pierwszy. Człowiek w czerni kontynuował: „A dlaczego nie zapytasz, kim są te dzieci? Nie poznajesz ich?”. Kiedy lekarz zaprzeczył, Tomasz odpowiedział: „Nieprawda. One ciebie znają bardzo dobrze. To są dzieci, które ty zabiłeś podczas aborcji”. „Jak to?” – Adašević nie ukrywał zdziwienia. „Przecież one są duże, a ja nigdy nie zabijałem narodzonych dzieci”. „To nie wiesz, że tu, w eschatonie, po drugiej stronie, wszystkie dzieci rosną?” – zapytał Tomasz.
Doktor nie dawał za wygraną: „Przecież nie zabiłem dwudziestoletniego człowieka”. Tomasz odpowiedział: „Zabiłeś go dwadzieścia lat temu, kiedy miał trzy miesiące”. I wtedy nagle Adašević przypomniał sobie, do kogo jest podobny ten dwudziestoletni chłopak i te dwie dziewczynki – do jego bardzo dobrych znajomych, którym przed laty robił aborcje. Chłopiec wyglądał tak, jak w wieku dwudziestu lat jego ojciec, bliski przyjaciel Adaševicia, którego żonie zrobił aborcję właśnie dwadzieścia lat temu. W twarzach dziewczynek doktor rozpoznał rysy ich matek, z których jedna była zresztą jego kuzynką.
Kiedy się obudził, postanowił, że nigdy w życiu nie dokona aborcji.

Trzymałem w ręku bijące serce

W szpitalu czekał na niego kuzyn ze swoją dziewczyną. Mieli u niego umówiony termin aborcji. Ona była w czwartym miesiącu ciąży i chciała usunąć swoje dziewiąte z kolei dziecko. Adašević odmówił, jednak kuzyn namawiał go tak długo i namolnie, że w końcu ustąpił: „No dobrze, ostatni raz w życiu”. Na ekranie ultrasonografu widział wyraźnie profil dziecka i ssanie palca. Rozszerzył macicę, włożył kleszcze, chwycił nimi coś i wyciągnął. Spojrzał i zobaczył, że trzyma w nich małą rączkę. Położył rączkę na stół, ale w taki sposób, że nerw z oderwanego ramienia trafił na miejsce, gdzie była rozlana plama jodu. I rączka nagle sama zaczęła się ruszać. Stojąca obok pielęgniarka aż krzyknęła: „Zupełnie jak nogi żaby na zajęciach z fizjologii!”. Doktor wzdrygnął się, ale nie przerwał aborcji. Znów włożył kleszcze do macicy, chwycił coś i wyciągnął. Tym razem była to mała nóżka. Zdążył tylko pomyśleć: „Byle nie położyć jej na tej plamie alkoholu” – gdy w tym momencie druga pielęgniarka, stojąca za jego plecami, upuściła na podłogę przybornik z instrumentami chirurgicznymi. Rozległ się huk, doktor aż podskoczył, puścił uchwyt kleszczy i nóżka upadła tuż obok rączki. I też zaczęła się ruszać.

Cały personel pierwszy raz widział coś takiego: ruszające się kończyny na stole. Adašević postanowił wszystko, co zostało w macicy, zmielić na miazgę i wyciągnąć już bezkształtną masę. Tak też zrobił. Zaczął mielić, miażdżyć, kruszyć. Kiedy wyciągnął kleszcze, przekonany, że zobaczy miazgę mięsa, ujrzał... ludzkie serce. Serce jeszcze pulsowało, coraz wolniej i wolniej, aż w końcu przestało bić. Wtedy zrozumiał, że zabił człowieka. Zrobiło mu się ciemno przed oczami. Nie pamiętał, ile czasu to trwało. Nagle poczuł szarpanie za ramię i usłyszał przerażony głos pielęgniarki: „Doktorze Adašević! Doktorze Adašević!”.

Okazało się, że pacjentka się wykrwawia. Po raz pierwszy od dawna doktor zaczął gorąco modlić się do Boga: „Panie Boże! Ratuj nie mnie, ale tę kobietę”. Kiedy w macicy zostają duże resztki płodu, to żeby ją dobrze wyczyścić do końca, potrzeba co najmniej dziesięciu minut. Tymczasem doktorowi udało się to za dwoma wprowadzeniami instrumentu do pochwy. Gdy zdjął rękawice, wiedział, że tym razem nigdy w życiu nie zrobi już aborcji.

Wiadro jako narzędzie aborcyjne

Kiedy oznajmił swoją decyzję ordynatorowi, wywołało to zdziwienie. Jeszcze się bowiem nie zdarzyło, by w belgradzkim szpitalu jakiś ginekolog odmówił wykonywania aborcji. Zaczęto wywierać na niego presję, by zmienił zdanie. Zmniejszono mu o połowę wypłatę w szpitalu, córkę wyrzucono z pracy, syna oblano na egzaminach wstępnych na studia. Atakowano go w prasie i w telewizji. Pisano, że socjalistyczne państwo dało mu wykształcenie, by mógł wykonywać aborcje, a on uprawia sabotaż przeciwko państwu.

Po dwóch latach takiej nagonki był na skraju wyczerpania nerwowego. Postanowił, że następnego dnia zgłosi się do ordynatora i poprosi o przydział aborcji. W nocy przyśnił mu się jednak Tomasz, który poklepał go po ramieniu i powiedział: „Jesteś moim dobrym przyjacielem. Walcz dalej”. Nazajutrz rano doktor nie poszedł do ordynatora. Postanowił walczyć.

Zaangażował się w ruch obrony życia nienarodzonych. Objeżdżał Serbię z wykładami i prelekcjami na temat aborcji. Dwukrotnie w jugosłowiańskiej telewizji udało mu się pokazać film Bernarda Nathansona Niemy krzyk, pokazujący przerwanie ciąży na ekranie ultrasonografu. Dzięki jego inicjatywie na początku lat dziewięćdziesiątych parlament jugosłowiański przegłosował ustawę o ochronie życia nienarodzonych. Trafiła ona do prezydenta Slobodana Miloševicia, który jednak jej nie podpisał. Później zaczęła się wojna i do ustawy nikt nie miał już głowy.

Gdy mowa o wojnie, Adašević zamyśla się: „Jak inaczej wyjaśnić tę rzeź, która miała miejsce tu, na Bałkanach, jak nie odejściem ludzi od Boga i brakiem szacunku dla ludzkiego życia?”. Żeby nie być gołosłownym, opowiada o spotykanej w Serbii praktyce: „Ponieważ nasze prawo przewiduje, że życie dziecka jest pod ochroną dopiero od zaczerpnięcia pierwszego łyku powietrza, czyli od chwili wydania pierwszego krzyku, legalne jest dokonywanie aborcji w siódmym, ósmym, a nawet dziewiątym miesiącu ciąży. Słowo „aborcja” nie jest tu nawet na miejscu, ponieważ tak naprawdę wywołuje się wczesny poród. Obok fotela ginekologicznego stoi wiadro z wodą i zanim dziecko zdąży krzyknąć, zatyka mu się usta i wkłada pod wodę. Oficjalnie jest to aborcja i wszystko odbywa się zgodnie z prawem – dziecko przecież nie zaczerpnęło powietrza”…

Adašević cytuje Matkę Teresę z Kalkuty: „Jeżeli matka może zabić własne dziecko, co może powstrzymać ciebie i mnie od zabijania się nawzajem?”.

Dziś w Serbii większość aborcji przeprowadzana jest w prywatnych klinikach, które nie podają do wiadomości informacji o liczbie usuniętych ciąży. Według obliczeń Adaševicia na dwadzieścia pięć poczęć przypada zaledwie jedno żywe urodzenie. Dwadzieścia cztery istnienia zostają unicestwione.

– To jest prawdziwa wojna narodzonych z nienarodzonymi – mówi doktor. – W tej wojnie wielokrotnie zmieniałem front. Najpierw jako nienarodzony byłem skazany na śmierć, potem sam zabijałem nienarodzonych, teraz zaś staram się ich bronić. Zacząłem też interesować się życiem Tomasza z Akwinu, o którym nie miałem do tej pory pojęcia. Zastanawiałem się nad tym, dlaczego widziałem właśnie jego, a nie innych świętych, tym bardziej że jest to święty katolicki, a ja jestem prawosławny. Żeby to wyjaśnić, zacząłem studiować nauki Tomasza. I co się okazało? Znalazłem jego pisma, w których utrzymywał on, że życie ludzkie zaczyna się 40 dni po zapłodnieniu w przypadku płodu męskiego oraz 80 dni po zapłodnieniu w przypadku płodu żeńskiego. A kim jest dziecko przez pierwsze dni po poczęciu? Nikim? Myślę, że to, co Tomasz napisał, nie daje mu spokoju w eschatonie. Chociaż trzeba powiedzieć, że przejął on to twierdzenie od Arystotelesa. Arystoteles był wówczas wielkim autorytetem, Tomasz zasugerował się jego twierdzeniami i popełnił błąd. Wiele czasu minęło zanim pojąłem, że dziecko w łonie matki jest żywym człowiekiem, że jest żywym człowiekiem nie od momentu, kiedy zaczerpnie pierwszy haust powietrza, jak nas uczyli nasi komunistyczni profesorowie, ale od chwili, gdy pojawi się ludzki embrion, czyli od momentu połączenia plemnika z komórką jajową (…)

„Trudno też mówić o statystykach, ponieważ zabijaniem dzieci w łonach matek jest także używanie niektórych środków, takich jak spirale czy pigułki RU 486, które oficjalnie klasyfikowane są jako środki antykoncepcyjne. Starcy z Góry Atos, z którymi rozmawiałem, dzielą antykoncepcję na grzeszną i satanistyczną. Grzeszna to ta, która nie dopuszcza do połączenia się plemnika z komórką jajową. Satanistyczna natomiast to ta, która zabija poczęte już dziecko. To właśnie powodują spirale i takie pigułki wczesnoporonne, jak RU 486. Spirala działa jak miecz, który odcina małą istotę ludzką od źródła pożywienia w macicy. To straszna śmierć. Człowiek umiera z głodu w pomieszczeniu pełnym jedzenia” – mówi doktor. (…) „To jest prawdziwa wojna narodzonych z nienarodzonymi. W tej wojnie wielokrotnie zmieniałem front. Najpierw jako nienarodzony byłem skazany na śmierć, potem sam zabijałem nienarodzonych, teraz zaś staram się ich bronić. Zacząłem się też interesować życiem Tomasza z Akwinu, o którym nie miałem do tej pory pojęcia. Zastanawiałem się nad tym, dlaczego widziałem właśnie jego, a nie innych świętych, tym bardziej że jest to święty katolicki, a ja jestem prawosławny. Żeby to wyjaśnić, zacząłem studiować nauki Tomasza. I co się okazało? Znalazłem jego pisma, w których utrzymywał on, że życie ludzkie zaczyna się 40 dni po zapłodnieniu w przypadku płodu męskiego oraz 80 dni po zapłodnieniu w przypadku płodu żeńskiego. A kim jest dziecko przez pierwsze dni po poczęciu? Nikim? Myślę, że to, co Tomasz napisał, nie daje mu spokoju w eschatonie. Chociaż trzeba powiedzieć, że przejął on to twierdzenie od Arystotelesa. Arystoteles był wówczas wielkim autorytetem, Tomasz zasugerował się jego twierdzeniami i popełnił błąd. Wiele czasu minęło, zanim pojąłem, że dziecko w łonie matki jest żywym człowiekiem, że jest żywym człowiekiem nie od momentu, kiedy zaczerpnie pierwszy haust powietrza, jak nas uczyli nasi komunistyczni profesorowie, ale od chwili, gdy pojawi się ludzki embrion, czyli od momentu połączenia się plemnika z komórką jajową”.

(…)

Trudno też mówić o statystykach, ponieważ zabijaniem dzieci w łonach matek jest także używanie niektórych środków, takich jak spirale czy piguł- ki RU 486, które oficjalnie klasyfikowane są jako środki antykoncepcyjne. Starcy z Góry Atos, z którymi rozmawiałem, dzielą antykoncepcję na grzeszną i satanistyczną. Grzeszna to ta, która nie dopuszcza do połączenia się plemnika z komórką jajową. Satanistyczna natomiast to ta, która zabija poczęte już dziecko. To właśnie powodują spirale i takie pigułki wczesnoporonne jak RU 486. Spirala działa jak miecz, który odcina małą istotę ludzką od źródła pożywienia w macicy. To straszna śmierć. Człowiek umiera z głodu w pomieszczeniu pełnym jedzenia.

Reportaż ten ukazał się w skróconej formie 1 grudnia 2003 w dzienniku „Rzeczpospolita”. Podkreślenia pochodzą od Redakcji „Miłujcie się!”.

Grzegorz Górny

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Temat wydzielony stąd:
(...)
http://www.traditia.fora.pl/wydarzenia-wywiady-wiadomosci,12/niewyobrazalne,1336.html

Polecam bardzo ciekawy artykuł:

"Powinnam być martwa"

W akcie urodzenia Gianny Jessen napisane jest: „urodzona w trakcie aborcji”. A pod aktem podpisany jest lekarz, który usiłował dokonać tej aborcji.
(...)
http://www.traditia.fora.pl/tematy-i-forum-dragona,66/urodzona-w-trakcie-aborcji,2276.html

Przestrogi abortera

Na przełomie maja i czerwca gościł w Polsce znany serbski ginekolog dr Stojan Adašević. Niegdyś był on aktywnym aborterem, który uśmiercił osobiście kilkadziesiąt tysięcy istnień ludzkich w łonach matek, teraz jest zdecydowanym obrońcą życia nienarodzonych. Doktor Adašević, przez 26 lat dokonując aborcji, był przekonany, że usuwa z organizmu kobiety jedynie tzw. tkankę ciążową...
(...)
[link widoczny dla zalogowanych]

USA: były lekarz-aborcjonista na Kongresie Miłosierdzia

Świadectwo nawrócenia i wiary w Boże miłosierdzie przedstawi na rozpoczynającym się w sobotę Kongresie Miłosierdzia Ameryki Północnej w Waszyngtonie były lekarz-aborcjonista John Bruchalski.

Ten ginekolog o polskich korzeniach przeprowadzał kiedyś liczne aborcje, teraz zaś kieruje założonym przez siebie w 1994 r. Centrum Rodzinnym Tepeyac w Fairfax, w stanie Wirginia.

Placówka leczy ludzi, wykorzystując najnowsze zdobycze medycyny i odwołując się do wiary chrześcijańskiej. 9 lat temu dr Bruchalski założył katolicką organizację non-profit Divine Mercy Care (DMC) zajmującą się opieką zdrowotną dla nieubezpieczonych i ubogich.

Bruchalski wyjaśnia, że nazwa Centrum Tepeyac – nawiązująca do miejsca w Meksyku, gdzie w 1531 r. Matka Boża objawiła się św. Juanowi Diego – nie jest przypadkowa. To właśnie podczas wizyty w bazylice pw. Matki Bożej z Guadalupe w Meksyku początkujący lekarz miał usłyszeć głos pytający go: „Dlaczego mnie ranisz?”. - To był wewnętrzny głos, głos kobiecy. Pełen miłości, pozbawiony gróźb. Nie do końca zrozumiałem wtedy przesłanie. Dotarło ono do mnie dopiero po latach – opowiada.

Bruchalski pracował w klinice, w której dokonywano zapłodnień in vitro, Prowadzono tam również badania nad rozwojem antykoncepcji. Gdy wraz z matką był na pielgrzymce w Medjugorie, stało się dla niego jasne, że to, co robi jest złe. Po powrocie wiedział już, że chce pomagać najsłabszym.

- Zajmowałem się antykoncepcją, konstruowaliśmy wkładki wewnątrzmaciczne, przeprowadzaliśmy aborcje. Tak naprawdę On może zbawić każdego z nas. Nikt z nas nie jest za daleko. Nikt z nas nie jest ostatecznie zgubiony – mówi Bruchalski, podkreślając to Jezus obdarzył go swoim miłosierdziem.

- Koronka do Bożego Miłosierdzia jest dla mnie tak ważna. Muszę ją odmawiać ciągle, bym wierzył – dodaje. Przypomina, że gdy dorastał w polskiej rodzinie w New Jersey każdego ranka odmawiano dziesiątek różańca za nawrócenie Rosji. Pamięta także, że modlono się również słowami „Jezu, ufam Tobie!”.

- Zawsze wierzyłem, że wiara i działanie powinny iść ze sobą w parze. Po latach wróciłem do wiary katolickiej. Gdy próbujesz oddać życie Chrystusowi w coraz radykalniejszy sposób, przemiana serca dokonuje się poprzez słowa: Jezu, ufam Tobie. To wezwanie określa dla mnie wszystko, co chciałem robić w moim życiu osobistym i zawodowym – podkreśla Bruchalski.

[link widoczny dla zalogowanych]

"Dwukrotnie w jugosłowiańskiej telewizji udało mu się pokazać film Bernarda Nathansona Niemy krzyk, pokazujący przerwanie ciąży na ekranie ultrasonografu"

Ten film dostępny jest na youtube, jeśli ktoś jeszcze nie oglądał, to zamieszczam link:

cz.1. http://www.youtube.com/watch?v=DZf9I0zVT-U

cz.2. https://www.youtube.com/watch?v=LwM5UQ5494U

Bernard Nathanson nie żyje!
(...)
http://www.traditia.fora.pl/szukajac-prawdy-tematy-ktore-nurtuja-bulwersuja,66/bernard-nathanson-nie-zyje,5786.html

Wstrząsający wywiad z Moniką Campean, rumuńską ginekolog, która wykonała ponad 1000 aborcji. Choć od ostatniego zabiegu minęło już wiele lat, Campean wciąż nie może dojść do siebie. Do dziś przeżywa zespół poaborcyjny, który – jak przekonuje – może się przytrafić także lekarzowi.

Świadectwo: Zatraciłam swoje człowieczeństwo
(...)
http://www.traditia.fora.pl/bracia-w-wierze-swiat-postepu,19/swiadectwo-zatracilam-swoje-czlowieczenstwo,6496.html