Św. Józefa rzemieślnika, robotnika obchodzimy 1 maja

Św. Józefa robotnika

Święty Józef był mężem Maryi. Jego święto obchodzimy dwa razy w roku: 19 marca - jako Oblubieńca Matki Bożej i 1 maja - jako wzór i patrona ludzi pracujących.

1 maja Kościół katolicki obchodzi wspomnienie świętego Józefa robotnika. Święto, proklamowane przez papieża Piusa XII, weszło do kalendarza liturgicznego w 1955 roku. Papież nadał w ten sposób religijne znaczenie świeckiemu, obchodzonemu na całym świecie od 1892 roku świętu pracy. W tym dniu Kościół zwraca uwagę na pracę w aspekcie wartości chrześcijańskich.

Święty Józef jest patronem licznych stowarzyszeń i zgromadzeń zakonnych noszących jego imię. Jest także patronem cieśli, stolarzy, rzemieślników, kołodziei, inżynierów, grabarzy, wychowawców, podróżujących, wypędzonych, bezdomnych, umierających i dobrej śmierci.

Świętego Józefa jako patrona obrali sobie także polscy kapłani - więźniowie obozu koncentracyjnego w Dachau. Złożyli oni w 1945 roku przysięgę, że w przypadku oswobodzenia, co roku będą spotykać się w miejscu kultu świętego Józefa w Kaliszu, by mu dziękować za ocalenie.

Święty Józef wzywany jest także w przypadku chorób oczu, w pokusach, a także w sytuacjach beznadziejnych, zwłaszcza braku dachu nad głową.

Św. Józefa Robotnika, Oblubieńca N.M.Panny, Wyznawcy [1 kl.]

Obowiązek pracy nałożył Pan Bóg na człowieka już u progu jego istnienia (kolekta - Boże, Stwórco wszechrzeczy, który nałożyłeś na rodzaj ludzki obowiązek pracy, spraw łaskawie, abyśmy za przykładem i pod opieka św. Józefa wykonywali prace, które nam nakazujesz i otrzymali nagrodę, która nam przyrzekasz. Przez Pana.) Umieścił go w raju, ''aby go uprawiał i strzegł''. Błogosławiąc pierwszej parze ludzkiej wydał jej Bóg polecenie: ''czyńcie sobie ziemie poddaną''. Przez pracę człowiek zdobywa sobie środki do życia, oraz rozwija swoje siły fizyczne i duchowe. Sumienna praca pomaga człowiekowi w ujarzmianiu namiętności i zabezpiecza go przed pokusami. Syn Boży chciał się urodzić w rodzinie ubogiej, żyjącej z pracy rąk.

Przybranym ojcem Jezusa Chrystusa był cieśla (ewangelia - Mt 13,54-58 - "Onego czasu; Jezus przyszedłszy do ojczyzny swojej nauczał ich w synagogach, tak że zdumiewali się i mówili: "Skądże Mu ta mądrość i moc? Czyż nie jest to syn cieśli? i czyż Matki Jego nie zwą Maryja, a braci Jego - Jakubem i Józefem, Szymonem i Judą? A siostry Jego, czyż nie wszystkie znajdują się wśród nas? Skądże Mu tedy to wszystko?" I gorszyli się z Niego.A Jezus rzekł im: "Prorok bez czci jest tylko w ojczyźnie swojej i w domu swoim". I nie uczynił tam cudów wielu dla niedowiarstwa ich. , antyfona na komunię - Mt 13,54-58 - "Skądże Mu ta mądrość i moc? Czyż nie jest to syn cieśli? i czyż Matki Jego nie zwą Maryja?''.

Święty Józef chętnie poddawał się obowiązkowi pracy, oddając w ten sposób chwałę Bogu i zasługując na nagrodę wieczną (lekcja - Kol 3,14-15. 17,23-24 - Bracia: Miejcie miłość, która jest węzłem doskonałości. A pokój Chrystusowy, do którego też wezwani jesteście w jednym ciele niech z radością zamieszka w sercach waszych i bądźcie wdzięczni. Wszystko, cokolwiek czynicie w słowie lub uczynku, wszystko w imię Pana Jezusa Chrystusa czyńcie, dziękując przez Niego Bogu Ojcu. Cokolwiek czynicie, z serca czyńcie jako Panu a nie ludziom, wiedząc, że od Pana otrzymacie zapłatę dziedzictwa. Panu Chrystusowi służcie.)

Pius XII ogłosił go Patronem wszystkich pracujących, aby od niego uczyli się pracować z pożytkiem materialnym i duchowym.

Za: Mszalik Rzymski

Wspominamy dzisiaj milczącego Józefa, który był zupełnie bezradny wobec tajemnicy Maryi. To, do czego Bóg go powołał, całkowicie przerastało jego wyobrażenia i możliwości. A przecież jego posłuszeństwo Bogu, jego ofiara z siebie, maleńkie „nic” oddane Jemu wyniosło go na szczyty świętości! Obyśmy i my naszą codzienność uczynili drogą do świętości.

Świętość nie polega na doskonałości i nieskazitelności, ale na zawierzaniu Bogu słabości i bezradności wobec samego siebie. Świętym jest tylko Bóg, a człowiek na tyle, na ile otworzy się na Niego. Nigdy nie „błyśniemy” przed Bogiem swoją wyjątkowością. Zawsze stajemy jako mali, bezradni, całkowicie zależni od Niego.

1 maja - św. Józefa Rzemieślnika, Oblubieńca NMP

Święty Józef był mężem Maryi. Jego postać znamy z przekazów Ewangelii. Czcimy go dwukrotnie w ciągu roku: 19 marca - jako Oblubieńca Matki Bożej, a dzisiaj - jako wzór i patrona ludzi pracujących. 1 maja 1955 roku zwracając się do Katolickiego Stowarzyszenia Robotników Włoskich papież Pius XII proklamował ten dzień świętem Józefa rzemieślnika, nadając w ten sposób religijne znaczenie świeckiemu, obchodzonemu na całym świecie od 1892 r., świętu pracy. Odtąd tego dnia także Kościół akcentuje szczególną godność i znaczenie pracy. To wspomnienie jest wyrazem zrozumienia i poszanowania jej roli w duchowym rozwoju człowieka, a także okazją do złożenia hołdu tym jej wartościom, które pozwalają stosunki między ludźmi ją wykonującymi oprzeć na zasadach pokoju społecznego, dalekich od niezgody, gwałtu i nienawiści.

Całe swoje życie św. Józef spędził jako rękodzielnik i wyrobnik w ciężkiej zarobkowej pracy. Ewangelie określają go mianem tektōn (łac. faber), przez co rozumiano wyrobnika - rzemieślnika od naprawy narzędzi rolniczych, przedmiotów drewnianych itp. Były to więc prace związane z budownictwem, z robotą w drewnie i w żelazie. Józef wykonywał je na zamówienie i w ten sposób utrzymywał Najświętszą Rodzinę. Ta właśnie praca stała się równocześnie dla niego źródłem uświęcenia. Był mistykiem nie przez kontemplację, przez uczynki pokutne czy przez dzieła miłosierdzia, ale właśnie przez codzienną pracę. Praca go uświęciła, gdyż wykonywał ją rzetelnie, wypełniał ją cicho i pokornie jako zleconą sobie od Boga misję na ziemi. Spełniał ją zapatrzony w Jezusa i Maryję. Dla nich żył, dla nich się trudził, dla nich był gotów do najwyższych ofiar. Taki powinien być styl pracy każdego chrześcijańskiego pracownika. Praca ma go uświęcać, ma być źródłem gromadzenia zasług dla nieba, podobnie jak to było w życiu św. Józefa.

Pismo Święte nie tylko nie potępia pracy, ale ją zaleca i nakazuje, i to we wszelkich odmianach, także gdy chodzi o pracę fizyczną. Już pierwsi rodzice w raju pracowali: "Jahwe Bóg wziął człowieka i umieścił go w ogrodzie Eden, aby uprawiał go i doglądał" (Rdz 2, 15). Księga Przysłów oddaje najwyższe pochwały kobiecie pracowitej i wylicza, jakie pożytki i dobrodziejstwa ma z tego mąż i cały dom (Prz 31, 10-31). Pismo święte natomiast gromi leniwych i ostrzega przed nimi: "Do mrówki udaj się, leniwcze, patrz na jej drogi... w lesie gromadzi swą żywność i zbiera swój pokarm za życia. Jak długo, leniwcze, chcesz leżeć? A kiedyż ze snu powstaniesz?" (Prz 6, 6-9). "Ręka leniwa sprowadza ubóstwo, ręka zaś pilnych wzbogaca" (Prz 10, 4). "Kto ziemię uprawia, nasyci się chlebem" (Prz 12, 11). "Lenistwo nie złowi zwierzyny, ludzka pilność cennym bogactwem" (Prz 12, 27). Św. Paweł wprost pisze: "Gdy byliśmy u was, nakazaliśmy wam tak: kto nie chce pracować, niech też nie je" (2 Tes 3, 10). Przypowieść Pana Jezusa o robotnikach w winnicy (Mt 20, 1-16) i o talentach [Mt 25, 14-30; Łk 19, 11-28] akcentuje, że człowiek za swoją pracę odpowiada nie tylko wobec społeczeństwa, ale także w sumieniu wobec Pana Boga.

Praca wyzwala z człowieka najpełniej jego uzdolnienia, energię, inicjatywę. Jest szkołą wielu cnót osobistych i społecznych, takich jak na przykład wytrzymałość, solidarność, cierpliwość, męstwo, odwaga i ład, współpraca, współzawodnictwo. Praca bogaci i łączy ludzi. Wyrównuje także nierówność społeczną. Jeśli człowiek traktuje pracę jako swoje posłannictwo, jako zleconą sobie od Boga misję, staje się ona wówczas dla niego środkiem uświęcenia i gromadzenia zasług dla nieba. Kościół wyniósł na ołtarze nie tylko władców, biskupów, papieży i zakonników, ale także zapobiegliwych ojców, dzielne matki, rzemieślników, żołnierzy i rolników.

(...)

[link widoczny dla zalogowanych]