Eucharystia - Najświetszy Sakrament.

Ustanowienie Eucharystii. W przeddzień męki Swojej w Wielki Czwartek przy Ostatniej Wieczerzy, gdy z Apostołami spożywał baranka wielkanocnego, ustanowił Pan Jezus Sakrament Ołtarza, zwany Eucharystią. Sakrament Ołtarza nazywa się również Chlebem Anielskim, Łamaniem Chleba, Wieczerzą Pańską, Stołem Pańskim, Ciałem Pańskim, Najświętszym Sakramentem.

Eucharystia jest to prawdziwe Ciało i prawdziwa Krew Pana naszego Jezusa Chrystusa pod postaciami chleba i wina. Sakrament ten przewyższa wielkością i godnością wszystkie inne Sakramenty. Gdy inne uświęcają człowieka, dając i pomnażając łaski, w tym jest obecny sam Dawca łaski i Sprawca wszelkiej świętości. Dlatego Eucharystia jest źródłem życia nadprzyrodzonego i ogniskiem, wokoło którego skupiają się myśli i uczucia całego Kościoła.

Cześć należna Eucharystii. Obecność Chrystusa w Eucharystii od chwili konsekracji pociąga za sobą obowiązek oddania należnej czci Bogu utajonemu pod osłoną sakramentalnych postaci: "Nikt nie przyjmuje tego Chleba, pisze Augustyn, zanim Go wprzód nie uwielbi".

Urządzanie procesji z Przenajświętszym Sakramentem, uroczystości Bożego Ciała i Serca Jezusowego, Czterdziestogodzinne nabożeństwo, palenie lampy (zwanej wieczną) przed ołtarzem, gdzie się przechowuje Najświętszy Sakrament, to wszystko pobudza wiernych, ażeby czcili i wielbili Eucharystycznego Jezusa.

(...)

więcej tu:
[link widoczny dla zalogowanych]

Jeden gest wobec Eucharystii...

Kościół wobec Eucharystii zna tylko jeden gest: klęczenie! Jest to zupełnie zrozumiałe! Tak zawrotnej tajemnicy nie można powitać stojąco, należy się pochylić i upaść na kolana. Po wypowiedzeniu przez kapłana kilku słów nad małą Hostią niepokaźny kawałek chleba zawiera w sobie większy skarb, niż ziemia i cały wszechświat ze swoją krasą i przepychem.

bp Tihamér Tóth, Eucharystia

Teresa napisał:

Jeden gest wobec Eucharystii...

Kościół wobec Eucharystii zna tylko jeden gest: klęczenie! Jest to zupełnie zrozumiałe! Tak zawrotnej tajemnicy nie można powitać stojąco, należy się pochylić i upaść na kolana. Po wypowiedzeniu przez kapłana kilku słów nad małą Hostią niepokaźny kawałek chleba zawiera w sobie większy skarb, niż ziemia i cały wszechświat ze swoją krasą i przepychem.

bp Tihamér Tóth, Eucharystia

I tu jest o tym jednym geście .....

Upadnij na kolana ludu czcią przejęty. Uwielbiaj swego Pana: Święty, Święty, Święty! Zabrzmijcie z nami Nieba, Bóg nasz niepojęty w postaci przyszedł chleba: Święty, Święty, Święty! – te słowa tradycyjnej polskiej pieśni chyba najlepiej wskazują, jakiej postawy wobec Najświętszego Ciała i Krwi Pana Jezusa uczy nas od wieków Święty Kościół Katolicki.

(...)

http://www.traditia.fora.pl/sakramenty-swiete-i-tematy-z-tym-zwiazane,13/upadnij-na-kolana-najswietszy-sakrament-artykul,2210.html

(...)
O WIELKIEJ CZCI NALEŻNEJ JEZUSOWI EUCHARYSTYCZNEMU
Matka Boża do Marii z Agredy: "Jeżeli nieuszanowanie wobec Najświętszego Sakramentu jest ciężkim grzechem dla wszystkich dzieci Kościoła, to na tym większą karę zasługują niegodni słudzy ołtarza. Z nieuszanowania bowiem, z jakim obchodzili się z Najświętszym Sakramentem, pochodzi lekceważenie Go przez innych katolików. Gdyby ludzie wiedzieli, że kapłani zbliżają się do tych świętych tajemnic z należytą czcią i nabożeństwem, to zrozumieliby wówczas, że sami powinni tak postępować. Ci, którzy czczą Boga w Najświętszym Sakramencie, będą jaśnieli w Niebie jak słońce między gwiazdami, albowiem spływać będzie na niech blask chwały z przemienionego Człowieczeństwa mego Boskiego Syna. Ich przemienione ciała będą miały na piersiach cudownie piękne odznaki, na świadectwo, że było godnymi cyboriami Najświętszego Sakramentu. Otrzymają również tę nagrodę, że pojmą sposób, w jaki Boski Syn przebywał w Najświętszym Sakramencie i zrozumieją wszystkie cuda tego Sakramentu. Wielka będzie radość tych, którzy przyjmowali Najświętszy Sakrament z należytym nabożeństwem, a ich niebiańska chwała dorówna chwale, niejednego męczennika. (...)"

(Fragment z książki Marii z Agredy Mistyczne miasto Boże Michalineum, 1993 r. str. 220.).

„Moc duszy” – tak o Eucharystii mówił św. Maksymilian. Ta wielka tajemnica, do której kluczem jest wiara, niejednego odstraszy, bo bezsilny rozum nie pojmuje, jak Nieskończony może narzucić sobie granice przynależne materii. Wartość ofiary bezkrwawej, jakiej Pan nasz, Jezus Chrystus dokonuje na ołtarzu, jest dla nas nieskończona. „Bóg, choć wszechmocny, więcej dać nam nie mógł; choć nieskończenie mądry, nie wiedział, co by mógł dać lepszego; choć przebogaty, nie mógł już dać nam nic więcej” − śmiało twierdzi św. Augustyn. W ten właśnie sposób Pan Bóg dopuścił nas do uczestnictwa w Swoim Boskim życiu.

Ktoś, Kto tak kocha, daje konkretny dowód, że Jego Słowa są prawdziwe. W Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej wychodzi On na ulice i ukazuje się w złotych monstrancjach, by ich blask przykuł wzrok nawet tych, którzy już dawno odzwyczaili się od Jego światła. Ta jasność domaga się zmiany „wygodnego życia” i daje cel sięgający poza doczesność − cel, do którego wiodą „tajemnicze schody” (św. Jan od Krzyża). Dlaczego schody? Bo to wspinanie się wzwyż, czyli odrywanie się od dóbr ziemskich, by przylgnąć do niebieskich.

„Moc duszy”, jaką daje nam Pan Bóg w Eucharystii, to nie jakaś moc symboliczna ani magiczna. Oznacza nie tylko jakąś przemianę w dziedzinie duchowej, ale także i przede wszystkim ją sprawuje. Eucharystia nie tylko łaskę, ale samego Dawcę łaski zawiera i daje. Jednocześnie wzmaga łaskę uświęcającą w duszy, dzięki czemu utrwala zamieszkanie w niej Tego, który ukrywa się pod postaciami chleba i wina. „Przychodzi On jakoby na nowo do nas w każdej Komunii świętej, bo bierze niejako nas lepiej w posiadanie i doskonalej przeistacza na Swoją modłę” (o. Jacek Woroniecki).

A my cóż? Marni, niegodni, z zimnym sercem stajemy przed tym ogromnym Majestatem, przed tą bezgraniczną Miłością i Mądrością. A im więcej w nas oschłości, tym gorliwiej powinniśmy dążyć do tego, aby przed Nim stanąć w naszej nędzy, nie robiąc tego dla własnej przyjemności czy zadowolenia, ale aby Jego wola względem naszych dusz się spełniła, bowiem dla Niego „rozkoszą jest być z synami ludzkimi” (Ps 8, 31).

A największą z rozkoszy dla Niego jest być ze Swoją Matką Niepokalaną. Pozwólmy się więc Jej prowadzić na to spotkanie. Dusza, która odrodzi się w łonie Maryi według Jej formy; którą Ona wykarmi mlekiem danych Jej łask; która na Jej kolanach nauczy się Jej Sercem poznawać i kochać Pana Jezusa – taką duszę On z pewnością przytuli do Swego Boskiego Serca. To stamtąd płynie moc, która wychowuje Rycerzy Jej i Jego.

Mistrzowie pobożności Eucharystycznej

Święty Maksymilian Maria Kolbe miał w sobie głęboką cześć do Eucharystii, całe godziny spędzał przed Najświętszym Sakramentem, z Chrystusa czerpał moc. „Wystarczyłoby tylko raz przyjąć Pana Jezusa do swego serca, aby się uświęcić” – to jego myśl, która wypływała z przekonania, że Eucharystia jest „szczytem dnia, szczytem miłości i świętości”.
(...)
[link widoczny dla zalogowanych]

KATECHIZM KARD. GASPARRIEGO

Czym się różni Sakrament Eucharystii od ofiary?

Sakrament Eucharystii różni się tym, że:

- Sakrament dokonuje się przez konsekrację i trwa, ofiara zaś wyczerpuje się i kończy z chwilą dokonania aktu ofiarowania; i dlatego Przensjśw. Hostia, którą się przechowuje w puszce lub niesie do chorego, ma znaczenie Sakramentu, nie ofiary;

- Sakrament tym, którzy przyjmują Hostie Przenajświętszą, staje się źródłem zasług i pożytków duchowych; ofiara natomiast ma ten skutek, że nie tylko daje możność zbierania zasług, lecz także zadośćuczynienia.

Rozważania z Bogiem dla świeckich o adoracji Pana Jezusa w tabernakulum:
(...)
http://www.traditia.fora.pl/katechizm-nauka-katolicka,15/czyn-jak-ow-zwierzchnik-i-adoruj-jezusa-w-tabernakulum,15095.html