Różo duchowna, módl się za nami!

Różo duchowna, módl się za nami!

Jak róża uchodzi za królową kwiatów dla swej przecudnej woni i piękności budzącej zachwyt, tak Maryja jest królową ludzkości dla woni swoich cnót i pełni moralnego i duchowego piękna. Ta przedziwna róża cnót jest oczywiście pełna tajemnic, gdyż piękno Bogurodzicy przede wszystkim jest wewnętrzne i opiera się o tajemnicę jej niepokalanego poczęcia.
Jakże weseli się Kościół z tej róży cnót! Opiewa ją jako "krzak róży z Jerycha" (Syr 24, 14) i jako "kwiat róży na wiosnę" (Syr 50, osiem). W ten sposób Kościół pragnie wskazać na rzadką piękność jej życia pełnego cnót, a zarazem na jej symbolizowaną przez różę miłość Boga i ludzi.

Do tego dołącza się także nawiązanie do miłej legendy, która powiada, że w grobie Maryi zamiast jej ciała znaleziono białe lilie i wonne róże.
A czyż Maryja nie budowała ustawicznie i nie rozweselała swego otoczenia, jak piękna róża? Jakże więc słusznie i jak wzruszająco pięknie brzmią słowa pieśni: "Lilio rozwiej rajskie wonie, różo liść twój roztocz złoty, Panno otwórz twoje dłonie, Matko okryj twe sieroty!"

Weźże więc sobie Maryję, tę różę cnót i to różane lekarstwo na drogę życia. Rozweselaj się jej delikatną wonią. Naśladuj piękno jej duszy, jej serdeczną czułą miłość Boga i bliźniego. Bądź jak Maryja dla swego otoczenia i swoich poddanych miłą różą, która wyzbyła się kolców samolubstwa, kierowania się humorem, zbytniej wrażliwości, surowości i raniącej miłość szorstkości i nieustępliwości.
Wtedy będziesz mógł śmiało śpiewać i mówić: "Lilio rozwiej rajskie wonie, Różo liść twój roztocz złoty, Panno otwórz twoje dłonie, Matko okryj twe sieroty!"