 Wysłany:
Pią 16:18, 21 Sie 2020 Temat postu: |
| Dziś 21 sierpnia wg nowego kalendarza liturgicznego Kościół wspomina świętego Papieża Piusa X, a wg. kalendarza tradycyjnego, 3 września wspominamy tego św. papieża
Z okazji wspomnienia św. Piusa X, przypominamy katechezę Benedykta XVI wygłoszoną podczas audiencji ogólnej, dnia 18 sierpnia 2010 roku, w Castel Gandolfo. Dziś Kościół wspomina św. Piusa X, papieża 
“Św. Pius X uczy nas wszystkich, że u podstaw naszych działań apostolskich podejmowanych na wielu polach musi być zawsze głęboka osobista więź z Chrystusem, którą należy pielęgnować i rozwijać dzień po dniu” – mówił Benedykt XVI. Z okazji wspomnienia św. Piusa X, przypominamy katechezę Benedykta XVI wygłoszoną podczas audiencji ogólnej, dnia 18 sierpnia 2010 roku, w Castel Gandolfo. Chciałbym się zatrzymać przy postaci mojego poprzednika Piusa X, podkreślając niektóre jego cechy, które mogą być użyteczne także dla duszpasterzy i wiernych naszych czasów. Giuseppe Sarto – tak się nazywał – urodzony w Riese (prowincja Treviso) w roku 1835 w wiejskiej rodzinie, po studiach w seminarium w Padwie został wyświęcony na kapłana w wieku 23 lat. Początkowo był wikarym w Tombolo, następnie proboszczem w Salvano, później został kanonikiem katedry w Treviso z obowiązkami kanclerza biskupiego i ojca duchownego seminarium diecezjalnego. W tych latach bogatych i wielkodusznych doświadczeń duszpasterskich przyszły papież ukazał ową głęboką miłość do Chrystusa i do Kościoła, ową pokorę i prostotę i wielką miłość do najbardziej potrzebujących, które charakteryzowały całe jego życie. W roku 1884 został mianowany biskupem Mantui, a w 1893 patriarchą Wenecji. 4 sierpnia 1903 roku wybrano go na papieża. Posługę tę przyjął z zawahaniem, gdyż nie uważał, że sprosta tak wysokiemu zadaniu. Pontyfikat św. Piusa X pozostawił niezatarty znak w historii Kościoła i odznaczał się wielkim wysiłkiem reformy, streszczającej się w jego haśle biskupim: Instaurare omnia in Christo – „Odnowić wszystko w Chrystusie”. Jego posunięcia obejmowały bowiem różne środowiska kościelne. Od początku zaangażował się w reorganizację Kurii Rzymskiej, później zapoczątkował prace nad ułożeniem Kodeksu Prawa Kanonicznego, zatwierdzonego przez jego następcę Benedykta XV. Wpierał następnie reformę studiów i formacji przyszłych kapłanów, zakładając również wiele seminariów lokalnych, wyposażonych w dobre biblioteki i mających odpowiednio przygotowanych wykładowców. Inną ważną dziedziną była formacja doktrynalna ludu Bożego. Gdy jeszcze był proboszczem, ułożył katechizm, a jako biskup Mantui pracował nad powstaniem jednolitego katechizmu, jeśli nie powszechnego, to przynajmniej w języku włoskim. Jako prawdziwy pasterz rozumiał, iż w sytuacji tamtych czasów, choćby ze względu na zjawisko emigracji, koniecznością był katechizm, do którego każdy wierny mógłby sięgnąć, niezależnie od miejsca i okoliczności jego życia. Jako papież przygotował tekst nauki chrześcijańskiej dla diecezji rzymskiej, który później rozszerzył się na całą Italię i na cały świat. Katechizm ten, noszący jego imię, stał się dla wielu niezawodnym przewodnikiem w poznaniu prawd wiary, dzięki prostemu, jasnemu i ścisłemu językowi oraz ze względu na skuteczność w wyjaśnianiu. Wiele uwagi poświęcał Pius X reformie liturgii, zwłaszcza muzyki sakralnej, aby prowadzić wiernych do głębszego życia modlitwą i do pełniejszego udziału w sakramentach. W motu proprio „Tra le Sollecitudini” (1903 – pierwszy rok jego pontyfikatu) stwierdza, że prawdziwy duch chrześcijański ma swoje pierwsze i niepodważalne źródło w czynnym uczestnictwie w świętych tajemnicach oraz w uroczystej i publicznej modlitwie Kościoła (por. ASS 36 [1903], 531). Dlatego zalecał częste korzystanie z sakramentów, popierając codzienne przyjmowanie Komunii św. przy dobrym przygotowaniu i odpowiednio wprowadzając Pierwszą Komunię dla dzieci w wieku 7 lat, „kiedy dziecko zaczyna rozumować” (por. Św. Kongregacja ds. Sakramentów, Decretum „Quam singulari”: AAS 2 [1910]). Wierny zadaniu umacniania braci w wierze św. Pius X wobec pewnych tendencji, które pojawiły się w środowisku teologicznym na przełomie XIX wieku i XX wieku, zareagował zdecydowanie, potępiając „Modernizm”, by bronić wiernych przed błędnymi ideami i wspierać naukowe zgłębianie Objawienia zgodnie z tradycją Kościoła. 7 maja 1909 roku listem apostolskim „Vinea electa” ustanowił Papieski Instytuty Biblijny. Ostatnie miesiące jego życia spowijały łuny wojny. Apel do katolików świata, wystosowany 2 sierpnia 1914 r., aby wyrazić „gorzki ból” obecnego czasu, był pełnym cierpienia krzykiem ojca, który widzi synów stojących naprzeciw siebie. Zmarł wkrótce potem 20 sierpnia, a jego sława świętości zaczęła się natychmiast szerzyć wśród ludu chrześcijańskiego. Drodzy bracia i siostry, św. Pius X uczy nas wszystkich, że u podstaw naszych działań apostolskich podejmowanych na wielu polach musi być zawsze głęboka osobista więź z Chrystusem, którą należy pielęgnować i rozwijać dzień po dniu. Dopiero wtedy, gdy jesteśmy rozmiłowani w Panu, będziemy w stanie poprowadzić ludzi do Boga i otworzyć ich na Jego miłosierną miłość i w ten sposób otworzyć świat na miłosierdzie Boże. Benedykt XVI Castel Gandolfo, 18 VIII 2010 r. https://ekai.pl/dzis-kosciol-wspomina-sw-piusa-x-papieza/ ... albo tu ta katecheza: (...) https://opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/benedykt_xvi/audiencje/ag_18082010.html |
| Wysłany:
Wto 11:28, 14 Cze 2016 Temat postu: |
| Stulecie śmierci św. Piusa X. Międzynarodowa konferencja na UKSW z 2014 roku. Bardzo ciekawe wykłady do wysłuchania. Polecam!
http://www.traditia.fora.pl/kosciol-w-mediach-polska,63/stulecie-smierci-sw-piusa-x-miedzynarodowa-konferencja,12426.html |
| Wysłany:
Czw 9:14, 03 Wrz 2015 Temat postu: |
||
Dziś tj. 03.09. w tradycyjnej liturgii : św. Piusa X, Papieża i wyznawcy
Odnosnie tego co w cytacie na kolor, to odpowiedź jest napisana w innym wątku tematycznym o tu: http://www.traditia.fora.pl/tradycja-i-wiadomosci-tradycji-katolickiej,38/przysiega-antymodernistyczna,879.html#17194 |
| Wysłany:
Śro 10:10, 03 Wrz 2014 Temat postu: |
Dziś tj. 03.09. w tradycyjnej liturgii : św. Piusa X, Papieża i wyznawcy
Dziś obchodzimy wspomnienie św. Piusa X, Papieża, który i tym się zasłuzył, że polecił ogłosic dokument rozstrzygający kwestię wieku dzieci przystępujących do I Komunii Świętej. Jemu zawdzięczamy to, że do Komunii mogą przystępować dzieci już siedmiletnie. Po ogłoszeniu dokumentu, którego treść tu, św Pius X otrzymywał od dzieci mnóstwo listów ze wzruszającymi podziękowaniami. W jednym z nich napisano: „Chwilami tak się czuję po Komunii św., jak gdyby tatuś tulił mnie w ramionach. Wówczas czuje się tak szczęśliwa, że nie mogę mówić ani słowa. Ale ukochany Zbawiciel, wie jak Go kocham”. Wzruszony do łez tym listem Święty Papież miał podobno powiedzieć wówczas do jednego z prałatów rzymskich: „Któryż biskup na świecie mógłby powiedzieć coś piękniejszego po spotkaniu z Panem w Eucharystii?”. Litania do Św Papieża Piusa X , Nowenna do św. Piusa X (...) http://www.traditia.fora.pl/modlitwa-i-duchowosc-katolicka,4/litania-do-sw-papieza-piusa-x-nowenna-do-sw-piusa-x,4801.html Święty Piusie X - módl się za nami. |
| Wysłany:
Czw 19:55, 21 Sie 2008 Temat postu: |
| To Pius X w 1908 r. zezwolił na wpisanie wezwania "Królowo Polski" na stałe do Litanii loretańskiej.
Papież potępił modernizm katolicki, agnostycyzm i immanentyzm. 1 września 1910 r. Pius X nakazał księżom składanie Przysięgi antymodernistycznej, którą sam napisał. Proszę o wypowiedż, czy Przysięgę antymodrnistyczną jakiś papież odwołał? czy tak ot poprostu zaniechano? |
| Wysłany:
Czw 16:05, 21 Sie 2008 Temat postu: |
| Przysięga antymodernistyczna
Ja N. przyjmuję niezachwianie, tak w ogólności, jak w każdym szczególe, to wszystko, co określił, orzekł i oświadczył nieomylny Urząd Nauczycielski Kościoła. Najpierw wyznaję, że Boga, początek i koniec wszechrzeczy, można poznać w sposób pewny, a zatem i dowieść Jego istnienia, naturalnym światłem rozumu w oparciu o świat stworzony, to jest z widzialnych dzieł stworzenia, jako przyczynę przez skutki. Po drugie: zewnętrzne dowody Objawienia, to jest fakty Boże, przede wszystkim zaś cuda i proroctwa, przyjmuję i uznaję za całkiem pewne oznaki Boskiego pochodzenia religii chrześcijańskiej i uważam je za najzupełniej odpowiednie dla umysłowości wszystkich czasów i ludzi, nie wyłączając ludzi współczesnych. Po trzecie: mocno też wierzę że Kościół, stróż i nauczyciel słowa objawionego, został wprost i bezpośrednio założony przez samego prawdziwego i historycznego Chrystusa, kiedy pośród nas przebywał, i że tenże Kościół zbudowany jest na Piotrze, głowie hierarchii apostolskiej, i na jego następcach po wszystkie czasy. Po czwarte: szczerze przyjmuję naukę wiary przekazaną nam od Apostołów przez prawowiernych Ojców, w tym samym zawsze rozumieniu i pojęciu. Przeto całkowicie odrzucam jako herezję zmyśloną teorię ewolucji dogmatów, które z jednego znaczenia przechodziłyby w drugie, różne od tego, jakiego Kościół trzymał się poprzednio. Potępiam również wszelki błąd, który w miejsce Boskiego depozytu wiary, jaki Chrystus powierzył swej Oblubienicy do wiernego przechowywania, podstawia... twory świadomości ludzkiej, które zrodzone z biegiem czasu przez wysiłek ludzi – nadal w nieokreślonym postępie mają się doskonalić. Po piąte: z wszelką pewnością utrzymuję i szczerze wyznaję, że wiara nie jest ślepym uczuciem religijnym, wyłaniającym się z głębin podświadomości pod wpływem serca i pod działaniem dobrze usposobionej woli, lecz prawdziwym rozumowym uznaniem prawdy przyjętej z zewnątrz ze słuchania, mocą którego wszystko to, co powiedział, zaświadczył i objawił Bóg osobowy, Stwórca i Pan nasz, uznajemy za prawdę dla powagi Boga najbardziej prawdomównego. Poddaję się też z należytym uszanowaniem i całym sercem wyrokom potępienia, orzeczeniom i wszystkim przepisom zawartym w encyklice Pascendi i dekrecie Lamentabili, zwłaszcza co się tyczy tzw. historii dogmatów. Również odrzucam błąd tych, którzy twierdzą, że wiara podana przez Kościół katolicki może się sprzeciwiać historii i że katolickich dogmatów, tak jak je obecnie rozumiemy, nie można pogodzić z dokładniejszą znajomością początków religii chrześcijańskiej. Potępiam również i odrzucam zdanie tych, którzy mówią, że wykształcony chrześcijanin występuje w podwójnej roli: jednej człowieka wierzącego, a drugiej historyka, jak gdyby wolno było historykowi trzymać się tego, co się sprzeciwia przekonaniom wierzącego, albo stawiać przesłanki, z których wynikałoby, że dogmaty są albo błędne, albo wątpliwe – byleby tylko wprost im się nie przeczyło. Potępiam również ten sposób rozumienia i wykładu Pisma św., który pomijając Tradycję Kościoła, analogię wiary i normy podane przez Stolicę Apostolską, przyjmuje wymysły racjonalistów w sposób zarówno niedozwolony, jak i lekkomyślny, a krytykę tekstu uznaje za jedyną i najwyższą regułę. Odrzucam również zdanie tych, którzy twierdzą, że ten, co wykłada historię teologii lub o tym przedmiocie pisze, powinien najpierw odłożyć na bok wszelkie uprzednie opinie, tak co do nadprzyrodzonego początku katolickiej Tradycji jak co do obiecanej przez Boga pomocy w dziele wiecznego przechowywania wszelkiej objawionej prawdy; nadto że pisma poszczególnych Ojców należy wykładać według samych tylko zasad naukowych z pominięciem wszelkiej powagi nadprzyrodzonej i z taką swobodą sądu, z jaką zwykło się badać jakiekolwiek dokumenty świeckie. W końcu wreszcie ogólnie oświadczam, że jestem najzupełniej przeciwny błędowi modernistów twierdzących, że w świętej Tradycji nie ma nic Bożego, albo – co daleko gorsze – pojmujących pierwiastek Boży w znaczeniu panteistycznym, tak iż nic nie pozostaje z Tradycji katolickiej poza tym suchym i prostym faktem, podległym na równi z innymi dociekaniom historycznym, że byli ludzie, którzy szkołę założoną przez Chrystusa i Jego Apostołów rozwijali w następnych wiekach swą gorliwą działalnością, zręcznością i zdolnościami. Przeto usilnie się trzymam i do ostatniego tchu trzymać się będę wiary Ojców w niezawodny charyzmat prawdy, który jest, był i zawsze pozostanie w „sukcesji biskupstwa od Apostołów” [Św. Ireneusz, Adv. haer. IV, 26 – PG 7, 1053 C]; a to nie w tym celu, by trzymać się tego, co może się wydawać lepsze i bardziej odpowiednie dla stopy kultury danego wieku, lecz aby nigdy inaczej nie rozumieć absolutnej i niezmiennej prawdy głoszonej od początku przez Apostołów. Ślubuję, iż to wszystko wiernie, nieskażenie i szczerze zachowam i nienaruszenie tego przestrzegać będę i że nigdy od tego nie odstąpię, czy to w nauczaniu. czy w jakikolwiek inny sposób mową lub pismem. Tak ślubuję, tak przysięgam, tak niech mi dopomoże Bóg i ta święta Boża Ewangelia. http://www.sanctus.pl/index.php?grupa=2&podgrupa=320&doc=258  |
| Wysłany:
Czw 15:58, 21 Sie 2008 Temat postu: |
| Encykliki, bulle i inne dokumenty pasterskie św. Piusa X
* E Supremi apostolatus — O odnowieniu wszystkiego w Chrystusie (4 X 1903) * O muzyce i śpiewie kościelnym [motu proprio] (22 XI 1903) * Ad Diem Illum Laetissimum — O Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny (2 II 1904) * Iucunda Sane — O papieżu św. Grzegorzu Wielkim (12 III 1904) * Acerbo Nimis — O nauczaniu doktryny chrześcijańskiej (15 IV 1905) * Il Fermo Proposito — O Akcji Katolickiej we Włoszech (11 VI 1905) * Vehementer Nos — O rozdziale Państwa i Kościoła we Francji (11 II 1906) * Tribus Circiter — O mariawitach albo mistycznych kapłanach polskich (5 IV 1906) * Pieni L’Animo — O duchowieństwie włoskim (28 VII 1906) * Gravissimo Officii Munere — O francuskich bractwach pobożnych (10 VIII 1906) * Une Fois Encore — O rozdziale Kościoła i państwa (1 I 1907) * Praestantia Scripturae — O Piśmie św. przeciwko modernistom [motu proprio] (18 XI 1907) * Pascendi Dominici gregis — O doktrynie modernistów (8 IX 1907) * Lamentabili Sane — Syllabus błędów modernistów (3 VII 1907) * Haerent animo — O świętości kapłańskiej [adhortacja] (4 VIII 1908) * Communium Rerum — O św. Anzelmie z Aosty (21 IV 1909) * Przysięga antymodernistyczna (1 IX 1910) * Editae Saepe — O św. Karolu Boromeuszu (26 V 1910) * Quam Singulari — O pierwszej Komunii św. [dekret Św. Kongregacji Dyscypliny Sakramentów] (8 VIII 1910) * Notre Charge apostolique — O błędach Sillonu [list apostolski] (25 VIII 1910) * Iamdudum — O prawie separacji małżeńskiej w Portugalii (24 V 1911) * Lacrimabili Statu — O Indianach Ameryki Południowej (7 VI 1912) * Singulari Quadam — O związkach zawodowych (24 IX 1912) |
| Wysłany:
Czw 15:50, 21 Sie 2008 Temat postu: Kościół wspomina Św. Piusa X, Papieża |
| Dziś 21 sierpnia wg nowego kalendarza liturgicznego Kościół wspomina świętego Papieża Piusa X, który zasiadał na tronie Piotrowym w latach 1903-1914. Giuseppe Sarto po wyborze na papieża obrał sobie motto "Omnia instaurare in Christo" (Odnowić wszystko w Chrystusie). Św. Pius X zachęcał do wielkiej pobożności Eucharystycznej oraz częstego przyjmowania Komunii św. Pozostał w pamięci jako zawzięty wróg modernizmu.
http://www.brewiarz.pl/czytelnia/swieci/08-21a.php3 Józef Melchior (Giuseppe Melchiore) Sarto urodził się 2 lipca 1835 r. w Riese koło Wenecji jako drugi z dziesięciorga dzieci w ubogiej rodzinie miejskiego posłańca i szwaczki. Pomimo tych jakże skromnych początków Józef Melchior Sarto stał się jednym z najwybitniejszych papieży XX wieku, św. Piusem X. 18 września 1858 r., w wieku 23 lat, za specjalną dyspensą papieską, jako że brakowało mu ośmiu miesięcy do wieku wymaganego przez prawo kanoniczne, Józef Sarto otrzymał święcenia kapłańskie i był księdzem parafialnym aż do listopada 1875 r., kiedy to dzięki swoim wybitnym zdolnościom pasterskim i administracyjnym został mianowany kierownikiem duchowym seminarium i kanclerzem archidiecezji. Funkcje te sprawował do otrzymania sakry biskupiej w roku 1884. Przez 9 następnych lat był biskupem Mantui; później otrzymał biret kardynalski i został patriarchą Wenecji. Zajmując coraz wyższe stanowiska w hierarchii kościelnej, Józef Sarto zawsze pamiętał o najuboższych, rozdając jałmużnę i wielkodusznie pozostawiając sobie niewiele, albo zgoła nic z rzeczy materialnych. Często mawiał: „Urodziłem się ubogi, żyłem w ubóstwie, i pragnę umrzeć w ubóstwie”. W 1903 r. zmarł papież Leon XIII i zwołane zostało konklawe, aby wybrać jego następcę. Wybór padł 4 sierpnia na kardynała Sarto, który jako 255. papież obrał imię Pius (‘pobożny’) i motto Omnia instaurare in Christo (‘Odnowić wszystko w Chrystusie’). Aby zrealizować motto swego pontyfikatu, papież Pius X zachęcał wiernych do wielkiej pobożności Eucharystycznej oraz częstego przyjmowania Komunii św.; obniżył także wiek, w którym dzieci miały po raz pierwszy przystępować do tego Sakramentu, do 7 lat. Oprócz zaangażowania w odnowę Eucharystyczną, Pius X walczył zawzięcie z modernizmem, jednym z największych błędów, jakie wtedy zagrażały Kościołowi świętemu (i, dodajmy, nadal mu zagrażają). Jednym z narzędzi tej heroicznej walki była Przysięga antymodernistyczna, wyznanie wiary ogłoszone 1 września 1910 r. motu proprio „Sacrorum antistitum”, jakie obowiązani byli składać wszyscy kandydaci do święceń wyższych, spowiednicy, kaznodzieje, proboszczowie, kanonicy, beneficjaci, przełożeni zakonni, profesorowie w seminariach i zakonach, urzędnicy kurii biskupiej, sądów kościelnych i kongregacji rzymskich. 
Pius X zmarł 20 sierpnia 1914 r., w kilka miesięcy po wybuchu I wojny światowej, pogrążony w wielkim smutku z powodu olbrzymich nieszczęść, jakie wkrótce miała wycierpieć cała ludzkość. Przypomniano wówczas Jego słowa: „Z radością oddałbym życie, aby oszczędzić moim biednym dzieciom tych straszliwych cierpień”. W 1954 r. został kanonizowany przez Ojca Świętego Piusa XII. Poprzedni kanonizowany papież, św. Pius V, został ogłoszony świętym w 1672 roku. |