 Wysłany:
Śro 19:25, 20 Kwi 2011 Temat postu: Generał Paulinów O. Pius Przeździecki o intronizacji NSPJ |
| O intronizacji polecam świetny artykuł
O. Zachariasz Jabłoński OSPPE Generał Paulinów O. Pius Przeździecki – propagator Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa – świadek życia i przesłania Służebnicy Bożej Rozalii Celakówny Ojciec Pius Przeździecki, Generał Zakonu Paulinów w latach 1931-1941, uprzednio profesor Wyższego Seminarium Diecezjalnego we Włocławku, do Zakonu św. Pawła Pierwszego Pustelnika wstąpił w 1892 r. Doświadczenia pastoralne i związane z życiem zakonnym nabyte wcześniej w klasztorze św. Andrzeja Zakonu Jezuitów w Karyntii (południowa Austria) i wzbogacone podczas wymuszonego przez władze carskie pobytu we Francji i w Rzymie w latach 1903-1905, gdzie spotykał się ze świeckimi przedstawicielami inteligencji angażującymi się w działalność społeczną w duchu nauczania Kościoła, przenosił na teren Jasnej Góry i Polski. Za prowadzenie duszpasterstwa wśród inteligencji, zwłaszcza nauczycieli, poprzez utworzone w 1900r. Zjednoczenie Pań pod wezwaniem Matki Boskiej Częstochowskiej Królowej Korony Polskiej,które wydawało tygodnik o profilu antymodernistycznym „Myśl Katolicka”(1908-1914), kolejny raz wyrzucony z Jasnej Góry, w 1912 r. podczas pobytu we Francji, odbył pielgrzymkę do Paray-le-Monial. Tam zapoznał się z ideą intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa w rodzinach,propagowanej przez ojca Mateo Crawley Boevey. W roku 1913, nie mogąc powrócić z Rzymu na Jasną Gorę, na prośbę przeora paulinów ojca Augustyna Jędrzejczyka przybył na Skałkę do Krakowa,gdzie powierzono mu obowiązki magistra nowicjatu, przeora i proboszcza. Tutaj rozwijał duszpasterstwo wśród młodzieży żeńskiej, gromadząc je w Kółka Różańcowe. W 1918 r. założył katolickie Stowarzyszenie Młodzieży Żeńskiej pw. św. Julii, które skupiało głównie dziewczęta pracujące jako pomoc domowa w rodzinach krakowskich, zwłaszcza u Żydów. Wówczas też nawiązał kontakty z Ojcami Jezuitami przy bazylice poświęconej Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Przez kilka miesięcy w 1920 r. pełnił obowiązki proboszcza i przeora w Leśnej Podlaskiej.W 1921 r. przybył na Jasną Górę, gdzie poświęcił się pracy wśród stowarzyszeń istniejących przy Jasnogórskim Sanktuarium, duszpasterstwu pielgrzymkowemu, zwłaszcza grup stanowozawodowych z inteligencją na czele. Obok kultu Maryi Królowej Korony Polski propagował we współpracy z ojcem Marianem Paszkiewiczem 1 kult Najświętszego Serca Pana Jezusa. W 1927 r. propagował kult Najświętszego Serca Pana Jezusa wśród kapłanów, osób zakonnych oraz świeckich, nadając tym ostatnim charakter stowarzyszeniowy. Utrzymywał więzi korespondencyjne z biskupem Mateo Filipello, ordynariuszem d’Ivrea we Włoszech, który autoryzował formy tego kultu wśród duchowieństwa związanego z prywatnymi objawieniami siostry Ludwiki Małgorzaty Claret de la Touche. Ideę tej mistyczki przejął ojciec Mateo Crawley Boevey. Apostolat modlitwy zjednoczony w Polsce z Dziełem Poświęcenia Rodzin Sercu Jezusowemu, istniejący przy bazylice jasnogórskiej, w latach 1927-1939 zrzeszał 310 osób ze szkół średnich miasta Częstochowy, zarówno nauczycieli, jak i uczniów2 W jakim zakresie osoby objęte tym apostolatem należały do Stowarzyszenia Najświętszych Serc Jezusa i Maryi, które miało skupiać przede wszystkim młodzież żeńską, nie udało się ustalić. Niewątpliwie powstało ono jeżeli nie z inspiracji, to za wyraźnym pozwoleniem Generała Zakonu, ojca Piusa Przeździeckiego3. Wybrany podczas obrad Kapituły Generalnej we wrześniu 1931 r. Przełożonym Generalnym Zakonu św. Pawła Pierwszego Pustelnika, zaangażował swój autorytet w propagowanie intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa. Inspiracje ojca Piusa Przeździeckiego znalazły wyraz w umieszczeniu dużych rozmiarów figury Najświętszego Serca Pana Jezusa w bazylice jasnogórskiej w ołtarzu głównym kaplicy dawniej dedykowanej świętym Archaniołom i Aniołom. Tutaj też koncentrowały się nabożeństwa w pierwsze piątki miesiąca i święta poświęcone Najświętszemu Sercu Pana Jezusa dla poszczególnych stowarzyszeń istniejących na Jasnej Górze, Sodalicji Mariańskich, Arcybractwa Różańca Świętego, Trzeciego Zakonu św. Franciszka. Z racji zwiększającej się liczby uczestników nabożeństwa te przeniesiono do bazyliki. „W Roku Jubileuszowym 1 marca 1935 r. Jasna Góra (…) Serce Polski zostało oddane Najświętszemu Sercu Pana Jezusa”. W ulotce informującej o tym wydarzeniu zawarte jest wezwanie do uroczystego urządzania nabożeństw czerwcowych, a przede wszystkim wezwanie do przygotowania poprzez trzydniową nowennę połączoną z nocną adoracją przed uroczystością Najświętszego Serca Pana Jezusa w piątek 25 czerwca 1935 r. Jako motyw podano odpowiednie fragmenty encyklik: Leona XIII – Annum Sacrum, którą cytuje Pius XI w encyklice Najmiłosierniejszy nasz Odkupiciel4. Ojciec Przeździecki propagował intronizację Najświętszego Serca Pana Jezusa w powiązaniu z Generalnym Dyrektorem Arcybractwa Straży Honorowej w Krakowie, a wśród duchowieństwa także Przymierze Kapłańskie Przyjaciół Najświętszego Serca Jezusowego. Kierował się w tym względzie okólnikami wydawanymi przez ojca Mateo Crawley Boevey, które zawierają propozycje związane z przeżywanymi przez Kościół wydarzeniami, m.in. Rokiem Jubileuszu Odkupienia w 1934 r. (w diecezjach)5. Ojciec Przeździecki, przekonany o konieczności pogłębienia formacji apostolskiej kapłanów w oparciu o kult Najświętszego Serca Pana Jezusa, znajdował oddanego współpracownika w tym przedsięwzięciu w ojcu Kazimierzu Dobrzyckim, który wstąpił w 1934 r. jako ksiądz diecezji pińskiej do Zakonu Paulinów6. Celem osobistego przekonania się o wartości dzieła Przymierza Kapłańskiego przy okazji pobytu w Rzymie w 1933 r. zamieszkał w „Betanii Najświętszego Serca Jezusowego” zorganizowanej według wskazań siostry L. Małgorzaty Claret de la Touche w Vische Canavese w prowincji Aosta. Tutaj jeszcze bardziej przekonał się o autentycznej wartości proponowanego kapłanom stowarzyszenia. W dniu 15 kwietnia 1935 r., na VIII Zjeździe Związku Zakładów Teologicznych, który zgromadził rektorów wyższych seminariów duchownych, profesorów i ojców duchownych z udziałem około 200 osób – uczestniczył w nim również ksiądz profesor Stefan Wyszyński – powołany na sekretarza, wygłosił konferencję poświęconą formacji alumnów na bazie duchowości związanej z pogłębieniem kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa jako niedoścignionego wzoru miłości. Konsekwentne propagowanie tegoż kultu wśród duchowieństwa zaowocowało wydaniem w 1937 r. książki Powszechne Przymierze Kapłańskie Przyjaciół Najświętszego Serca Jezusowego,przetłumaczonej z języka francuskiego. Inicjatorem tego wydania był ojciec Pius Przeździecki, generał zakonu Paulinów. Idea propagowania tego stowarzyszenia znalazła zrozumienie i uznanie Prymasa Polski kardynała Augusta Hlonda i wielu polskich biskupów. Choć cały nakład wydanej książki został szybko wyczerpany, jednak nie powstało Powszechne Przymierze Kapłańskie. Ojciec generał, widząc zapotrzebowanie na tę pozycję, w 1939 r. ponowił wydanie, zamieszczając apel do kapłanów zrzeszonych w Unii Apostolskiej w Polsce. Starał się wykazać ideowe podobieństwo Przymierza z Unią Apostolską Kapłanów Świeckich Serca Jezusowego, a równocześnie wskazał, że ma ono zjednoczyć wszystkie istniejące dzieła w Kościele, żeby pomóc w zintensyfikowaniu miłości do Najświętszego Serca Pana Jezusa, a w konsekwencji skuteczniejszego oddziaływania apostolskiego. W międzyczasie również z inicjatywy ojca generała Piusa Przeździeckiego w 1939 r. przetłumaczono z francuskiego i wydano książkę pt. Najświętsze Serce Jezusa a kapłaństwo. Intronizacja Najświętszego Serca Pana Jezusa była ukierunkowana na utrwalanie królowania Chrystusa Króla w ówczesnym świecie w obliczu potężniejących totalitaryzmów: nacjonalizmu faszystowskiego i komunizmu. Uczestnicy organizowanych przez Akcję Katolicką ogólnopolskich pielgrzymek stanowo-zawodowych zobowiązywali się w składanych ślubowaniach do utrwalania panowania Chrystusa Króla w swoich środowiskach, kierując się katolicką nauką społeczną. Niektóre z tych pielgrzymek poprzedzały ślubowania maryjne poświęceniem Najświętszemu Sercu Pana Jezusa, m.in. 14 września 1937 r. Katolicki Związek Mężów dokonał Aktu Poświęcenia Najświętszemu Sercu Pana Jezusa (ok. 89 tysięcy uczestników). Ojciec Pius obserwował ówczesne znaki czasu. Wobec butnie zapowiadanego Światowego Kongresu Bezbożnictwa, zwołanego do Moskwy z udziałem 1600 delegatów z 46 krajów świata na 9 lutego w 1937 r., zorganizował w dniach 9-11 lutego triduum modlitw na Jasnej Górze dla paulinów, kilku zgromadzeń zakonnych żeńskich i czcicieli Najświętszego Serca Pana Jezusa jako wynagrodzenie za szerzone bezbożnictwo. Osobiście przekonany o konieczności zaangażowania autorytetu Jasnej Góry w dzieło intronizacji w skali całego narodu i państwa, z udziałem najwyższych władz państwowych, obok nauczania Kościoła, ostatnich papieży, podjął przesłanie Jezusa Chrystusa powierzone Rozalii Celakównie, obdarowanej objawieniami prywatnymi, której spowiednikiem był ojciec Kazimierz Dobrzycki. Wobec narastającej aury wojennej, dnia 20 kwietnia 1939 r. skierował do Prymasa Polski, kardynała Augusta Hlonda memoriał z prośbą o dokonanie Aktu Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa w Narodzie i Państwie Polskim. Powołując się na wspomnianą mistyczkę, chociaż nie wymienia jej nazwiska, wskazuje akt Intronizacji jako szansę ocalenia przed wybuchem wojny: „Choćbyśmy wszystkie skarby całego narodu naszego ofiarowali na potrzeby armii; choćbyśmy zawarli przymierze ze wszystkimi narodami Europy, (...) na nic to się nie zda wobec zbliżającej się grozy wojennej, jeżeli nie przyspieszymy Intronizacji Najświętszego Serca Jezusowego”. W dalszym ciągu memoriału autor wskazuje, iż zostało objawione, że Prymas Polski kardynał August Hlond ma dokonać tego dzieła. Jak wiemy, prośba ojca Generała nie została uwzględniona.Na kilka tygodni przed śmiercią ojciec Przeździecki skierował do zakonu List okólny, liczący dwadzieścia cztery strony maszynopisu, w którym udokumentował, powołując się na nauczanie papieży oraz kult w życiu świętych, konieczność dokonania Aktu Intronizacji Naświętszego Serca Pana Jezusa w Zakonie św. Pawła Pierwszego Pustelnika wraz z prośbą o zaangażowanie paulinów w propagowanie intronizacji w życiu poszczególnych osób, rodzin i państw. W klasztorze jasnogórskim po rekolekcyjnym przygotowaniu dokonał uroczystego Aktu Intronizacji Najświętszego Serca Pana Jezusa we wspólnocie Zakonu Paulinów w dniu 20 czerwca 1941 r. w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa. Uroczystość ta została upamiętniona przez umieszczenie figury Najświętszego Serca Pana Jezusa naprzeciw wejścia do jasnogórskiego klasztoru. Paulini zasadniczo pozostają wierni temu dziedzictwu. Między innymi przypomnę, że w imieniu Zakonu św. Pawła Pierwszego Pustelnika ojciec generał Jerzy Tomziński skierował do Ojca Świętego Pawła VI memoriał „O osobistym Poświęceniu się Najświętszemu Sercu Jezusowemu”. za http://redemptor.pl/intronizacja/teksty_pliki/jablonski_pdf.pdf |