Konstytucja Apostolska ''Anglicanorum coetibus''w sprawie an

Konstytucja Apostolska ''Anglicanorum coetibus'' w sprawie anglikanów

Watykańska Kongregacja Nauki Wiary ogłosiła dziś, 9 listopada, konstytucję apostolską Benedykta XVI "Anglicanorum coetibus" ustanawiającą ordynariaty personalne dla byłych anglikanów, którzy postanowili wstąpić do Kościoła katolickiego. Liczbę takich osób szacuje się na 400 tys.

Dokument zawiera normy ustanawiania ordynariatów personalnych dla Anglikanów nawiązujących pełną komunię z Kościołem katolickim. Uzupełniają ją Normy Komplementarne, wydane przez Kongregację Nauki Wiary.

Konstytucja „Anglicanorum coetibus” wyznacza normy prawne, dotyczące procedur przechodzenia grup byłych anglikanów do Kościoła katolickiego. Nie będą one tworzyły oddzielnego obrządku, a jedynie odrębne struktury w obrębie rytu łacińskiego, podobnie jak w siłach zbrojnych wielu krajów działają ordynariaty polowe.

Papieski dokument stanowi odpowiedź na „wielokrotne i usilne prośby o przyjęcie, także grupowe do pełnej komunii katolickiej” – czytamy w tekście konstytucji. Już wcześniej w kręgach watykańskich mówiono, że z prośbą taką zwróciło się około 50 hierarchów i około 100 grup anglikańskich z całego świata.

Konstytucja potwierdza, że włączenie do ordynariatu wymagać będzie od każdego z wiernych pisemnej deklaracji wiary zgodnej z Katechizmem Kościoła Katolickiego. Jeśli chodzi o duchownych, którzy zdecydują się na jedność z Rzymem, obowiązywać ich będzie zasada celibatu kapłańskiego. Dokument dopuszcza przyjęcie święceń kapłańskich także przez duchownych żonatych, o ile nie mają innych przeszkód. Każda sprawa będzie przez Stolicę Apostolską traktowana indywidualnie.

Nie będzie natomiast możliwe udzielanie sakry biskupiej mężczyznom żonatym. Nie oznacza to jednak, by nie mogli być oni ordynariuszami poszczególnych struktur, nie posiadającymi sakry biskupiej. Jako ordynariusze będą wchodzili w skład konferencji biskupów (jak ma to miejsce w przypadku innych ordynariuszy nie będących biskupami).

Przewidziano, że alumni ordynariatu przygotowywani będą do kapłaństwa razem z innymi seminarzystami katolickimi, choć nie wyklucza się, że ordynariat „może otworzyć dom formacyjny w celu odpowiedzenia na szczególne potrzeby formacji w dziedzictwie anglikańskim”. Zgromadzenia wiernych będą mogły posługiwać się w liturgii Księgą Modlitw zatwierdzoną przez Kongregację ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów.

Konstytucja Apostolska wskazuje, że życie wewnętrzne nowych struktur musi być zgodne z normami prawa kanonicznego. Nakazuje ordynariuszom odbywanie co pięć lat wizyty „ad limina Apostolorum” w Rzymie, podobnie jak to jest w przypadku innych biskupów katolickich. Jednocześnie podkreślono konieczność ścisłej współpracy z biskupami diecezjalnymi, a także podejmowania wspólnych działań duszpasterskich i charytatywnych z innymi parafiami katolickimi na danym terytorium.

Ordynariaty pozwalają byłym anglikańskim wiernym wejść w pełną jedność z Kościołem katolickim, zachowując jednocześnie elementy specyficznego duchowego i liturgicznego dziedzictwa anglikańskiego”. Biskup ordynariusz będzie wybierany spośród byłego duchowieństwa anglikańskiego.

W 1991 r. ze wspólnoty anglikańskiej odeszli wierni sprzeciwiający się święceniom kapłańskim kobiet. Stworzyli oni Tradycyjną Wspólnotę Anglikańską, licząca 400 tys. członków. W 2007 r. jej prymas abp John Hepworth z Australii poprosił papieża o przyjęcie tej grupy wiernych do „pełnej komunii kościelnej i sakramentalnej”.

[link widoczny dla zalogowanych]

Poniżej publikujemy polski przekład tego dokumentu.

Konstytucja Apostolska „Anglicanorum coetibus” odnośnie do tworzenia Ordynariatów Personalnych dla Anglikanów nawiązujących pełną komunię z Kościołem katolickim

W ostatnim okresie Duch Święty pobudził grupy anglikanów, by wiele razy i usilnie prosili o przyjęcie, także grupowe do pełnej komunii katolickiej. Stolica Apostolska na takie prośby odpowiedziała przychylnie. Istotnie, Następca Piotra, któremu Pan Jezus zlecił zadanie zapewnienia jedności episkopatu oraz przewodniczenia i gwarantowania powszechnej komunii wszystkich Kościołów, (1) nie może nie zapewnić środków niezbędnych do realizacji tego świętego pragnienia.

Kościół, lud zgromadzony w jedności Ojca, Syna i Ducha Świętego,(2) został ustanowiony przez naszego Pana Jezusa Chrystusa jako „sakrament, czyli znak i narzędzie wewnętrznego zjednoczenia z Bogiem i jedności całego rodzaju ludzkiego”.(3) Każdy podział między ludźmi ochrzczonymi w Jezusie Chrystusie jest raną wobec tego czym jest Kościół i dla czego Kościół istnieje; rzeczywiście „ten podział otwarcie sprzeciwia się woli Chrystusa i jest zgorszeniem dla świata, a nadto szkodzi najświętszej sprawie głoszenia Ewangelii wszelkiemu stworzeniu” (4). Właśnie z tego względu Pan Jezus, zanim przelał swą krew dla zbawienia świata, modlił się do Ojca o jedność swoich uczniów (5).

To Duch Święty, zasada jedności, tworzy Kościół jako komunię. (6) Jest on zasadą jedności wiernych w nauczaniu Apostołów, w łamaniu chleba i modlitwie. (7) Jednakże Kościół, analogicznie do tajemnicy Słowa Wcielonego jest nie tylko niewidzialną wspólnotą duchową, lecz jest także widzialny; [8] rzeczywiście „wyposażona w hierarchiczne organy społeczność i zarazem mistyczne Ciało Chrystusa, widzialne zgromadzenie jak i wspólnota duchowa, Kościół ziemski i Kościół bogaty w dobra niebieskie – nie mogą być pojmowane jako dwie odrębne rzeczy, lecz tworzą one jedną złożoną rzeczywistość, w której zrasta się pierwiastek ludzki i Boski”. (9) Komunia ochrzczonych w nauczaniu Apostołów oraz łamaniu eucharystycznego chleba ukazuje się widzialnie w więzach wyznania wiary w całej jej pełni, w celebrowaniu wszystkich sakramentów ustanowionych przez Chrystusa oraz w rządach kolegium biskupów zjednoczonych ze swą głową, Biskupem Rzymu. (10)

Jedyny Kościół Chrystusa, który w Symbolu Wiary wyznajemy jako jeden, święty, katolicki i apostolski, „trwa w Kościele katolickim, rządzonym przez Następcę Piotra oraz biskupów pozostających z nim w komunii, chociaż i poza jego organizmem znajdują się liczne pierwiastki uświęcenia i prawdy, które jako właściwe dary Kościoła Chrystusowego nakłaniają do katolickiej jedności”. (11)

W świetle takich zasad eklezjologicznych niniejsza Konstytucja Apostolska przedstawia ogólną strukturę normatywną regulującą ustanawianie i życie Ordynariatów Personalnych dla tych wiernych anglikańskich, którzy pragną wejść w pełną komunię z Kościołem katolickim jako grupy. Konstytucję tę uzupełniają Normy Uzupełniające wydane przez Stolicę Apostolską.

I. § 1. Ordynariaty Personalne dla anglikanów nawiązujących pełną komunię z Kościołem katolickim są ustanawiane przez Kongregację Nauki Wiary w obrębie granic terytorialnych określonej Konferencji Biskupów w konsultacji z tą Konferencją.

§ 2. Na terytorium danej Konferencji Biskupów zależnie od potrzeb może być ustanowiony jeden albo więcej Ordynariatów.

§ 3. Każdy z Ordynariat na mocy samego prawa (ipso iure) posiada publiczną osobowość prawną; pod względem prawnym można go przyrównać do diecezji. (12)

§ 4. Ordynariat składa się z wiernych świeckich, duchowieństwa oraz członków Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego, pierwotnie należących do Wspólnoty Anglikańskiej, a obecnie znajdujących się w pełnej komunii z Kościołem katolickim, albo tych, którzy otrzymują sakramenty inicjacji chrześcijańskiej w obrębie jurysdykcji Ordynariatu.

§ 5. Katechizm Kościoła Katolickiego stanowi autentyczny wyraz wiary katolickiej wyznawanej przez członków Ordynariatu.

II. Ordynariat Personalny zarządzany jest zgodnie z normami prawa powszechnego i obecnej Konstytucji Apostolskiej i podlega Kongregacji Nauki Wiary oraz innych dykasterii Kurii Rzymskiej według ich kompetencji. Zarządzany jest też Normami Uzupełniającymi a także innymi specyficznymi normami danymi dla każdego Ordynariatu.

III. Nie wykluczając celebracji liturgicznych według Rytu Rzymskiego, Ordynariat może sprawować Najświętszą Eucharystię oraz inne sakramenty, Liturgię Godzin oraz inne celebracje liturgiczne według ksiąg liturgicznych właściwych tradycji anglikańskiej, zatwierdzonych przez Stolicę Apostolską, aby w obrębie Kościoła katolickiego zachować tradycje liturgiczne, duchowe i duszpasterskie Wspólnoty Anglikańskiej jako cenny dar, karmiący wiarę członków Ordynariatu oraz skarb, którym można się dzielić z innymi.

IV. Ordynariat Personalny powierzony jest opiece duszpasterskiej Ordynariusza, mianowanego przez Biskupa Rzymu.

V. Władza (potestas) Ordynariusza jest:
a. zwyczajna: związana samym prawem z urzędem jaki powierzy mu Biskup Rzymu, zarówno w odniesieniu do forum wewnętrznego jak i zewnętrznego;
b. wikarialna: wypełniana w imieniu Biskupa Rzymu;
c. personalna: wykonywana wobec wszystkich, którzy należą do Ordynariatu.
Władzę tę należy wypełniać wspólnie, wraz z lokalnym Biskupem Diecezjalnym, w przypadkach przewidzianych w Normach Uzupełniających.

VI. § 1. Ci, którzy posługiwali jako anglikańscy diakoni, księża lub biskupi, którzy wypełniają wymogi stawiane przez prawo kanoniczne (13) i którzy nie mają przeszkód z powodu nieprawidłowości czy innych przeszkód (14) mogą przez Ordynariusza zostać przyjęci jako kandydaci do sakramentu święceń w Kościele katolickim. W przypadku duchownych żonatych, należy przestrzegać norm zawartych w encyklice papieża Pawła VI „Sacerdotalis coelibatus”, nr 42 (15) oraz w Deklaracji „In June” (16). Duchowni nieżonaci muszą podlegać normie celibatu kapłańskiego zgodnie z kan. 277§ 1.

§ 2. Ordynariusz, zachowując w pełni dyscyplinę odnośnie do celibatu kapłańskiego w Kościele Łacińskim, z reguły dopuści do święceń kapłańskich jedynie mężczyzn nieżonatych. Może skierować prośbę do Biskupa Rzymu, jako odstępstwo od kan. 277§ 1, by w poszczególnych przypadkach rozpatrywanych indywidualnie dopuścić do święceń kapłańskich także mężczyzn żonatych, zgodnie z obiektywnymi kryteriami zaaprobowanymi przez Stolicę Apostolską.

§ 3. Inkardynacja duchownych uregulowana zostanie zgodnie z normami prawa kanonicznego.

§ 4. Kapłani inkardynowani do Ordynariatu, stanowiący jego prezbiterium powinni też troszczyć się o więź jedności z prezbiterium diecezji, na której terenie wypełniają swoją posługę. Powinni też krzewić wspólne inicjatywy duszpasterskie i charytatywne oraz działania, które mogą być przedmiotem uzgodnień między Ordynariuszem a lokalnym Biskupem Diecezjalnym.

§ 5. Kandydaci do sakramentu święceń w Ordynariacie powinni być przygotowywani wraz z innymi klerykami, zwłaszcza w dziedzinie formacji doktrynalnej i duszpasterskiej. Aby uwzględnić szczególne potrzeby alumnów Ordynariatu oraz formacji w dziedzictwie anglikańskim Ordynariat może też stworzyć programy seminaryjne, a nawet domy formacji, powiązane z już istniejącymi wydziałami teologii katolickiej.

VII. Ordynariusz, za aprobatą Stolicy Apostolskiej może ustanowić nowe Instytuty Życia Konsekrowanego i Stowarzyszenia Życia Apostolskiego, wraz z prawem do powoływania ich członków do sakramentu święceń, zgodnie z normami prawa kanonicznego. Instytuty Życia Konsekrowanego wywodzące się z anglikanizmu i wchodzące do pełnej komunii z Kościołem katolickim, na podstawie obopólnej zgody mogą być umieszczone pod jurysdykcją Ordynariusza.

VIII. § 1. Ordynariusz, zgodnie z normą prawa, po wysłuchaniu opinii Biskupa Diecezjalnego miejsca, może, za zgodą Stolicy Apostolskiej, tworzyć parafie personalne dla duszpasterstwa wiernych należących do Ordynariatu.

§ 2. Proboszczowie Ordynariatu cieszą się wszystkimi prawami i mają wszystkie obowiązki przewidziane w Kodeksie Prawa Kanonicznego, które w przypadkach przewidzianych w Normach Uzupełniających wypełniane są we wzajemnej pomocy duszpasterskiej wraz z proboszczami diecezji, na terytorium której znajduje się parafia personalna Ordynariatu.

IX. Zarówno wierni świeccy jak też Instytuty Życia Konsekrowanego i Stowarzyszenia Życia Apostolskiego, wywodzący się z anglikanizmu i pragnący stanowić część Ordynariatu Personalnego, powinni tę wolę wyrazić na piśmie.

X. § 1. Ordynariusz jest w swych rządach wspomagany przez Radę Zarządzającą, zgodnie ze Statutami zaaprobowanymi przez Ordynariusza i zatwierdzonymi przez Stolicę Apostolską. (17)

§ 2. Rada Zarządzająca, pod przewodnictwem Ordynariusza składa się z co najmniej sześciu kapłanów i wypełnia zadania zawarte w Kodeksie Prawa Kanonicznego dla Rady Kapłańskiej i Kolegium Konsultorów oraz wymienione w Normach Uzupełniających.

§ 3. Ordynariusz powinien utworzyć Radę ds. Ekonomicznych, zgodnie z normą Kodeksu Prawa Kanonicznego i zadaniami tam wymienionymi. [18]

§ 4. Aby sprzyjać konsultacji wiernych w Ordynariacie, należy utworzyć Radę Duszpasterską. (19)

XI. Ordynariusz powinien co pięć lat udawać się do Rzymu, aby złożyć wizytę „ad limina Apostolorum” i za pośrednictwem Kongregacji Nauki Wiary, a także za pośrednictwem Kongregacji ds. Biskupów oraz Kongregacji ds. Ewangelizacji Narodów przedstawić Biskupowi Rzymu relację na temat stanu Ordynariatu.

XII. Trybunałem kompetentnym dla spraw sądowych jest ten sąd diecezjalny, w którym mieszka jedna ze stron, chyba że Ordynariat utworzy własny trybunał. W takim wypadku trybunałem apelacyjnym będzie ten, jaki wyznaczy Ordynariat i zaaprobuje Stolica Apostolska.

XIII. Dekret tworzący Ordynariat określi miejsce jego stolicy i jeśli uznane to zostanie za stosowne, jaki będzie jego główny kościół.

Pragniemy, aby nasze dyspozycje i normy były ważne i skuteczne teraz i przyszłości, niezależnie, gdyby to było konieczne, od konstytucji i zarządzeń apostolskich wydanych przez naszych poprzedników, lub innych przepisów, nawet tych wymagających specjalnej wzmianki czy odwołania.

Dane w Rzymie, u św. Piotra, 4 listopada 2009, we wspomnienie św. Karola Boromeusza.

Benedykt XVI

(1) Por. Sobór Watykański II, Konstytucja dogmatyczna „Lumen gentium”, 23; Kongregacja Nauki Wiary, List „Communionis notio”, 12; 13.
(2)Por. Konstytucja dogmatyczna „Lumen gentium”, 4; Dekret „Unitatis redintegratio”, 2.
(3) Konstytucja dogmatyczna „Lumen gentium”, 1.
(4) Dekret „Unitatis redintegratio”, 1.
(5) Por. J 17,20-21; Dekret „Unitatis redintegratio”, 2.
(6) Por. Konstytucja dogmatyczna „Lumen gentium”, 13.
(7) Por. tamże; Dz 2,42.
[8] Por. Konstytucja dogmatyczna „Lumen gentium”, 8; List „Communionis notio”, 4.
(9) Konstytucja dogmatyczna „Lumen gentium“, 8
(10) Por. KPK, kan. 205; Konstytucja dogmatyczna „Lumen gentium”, 13; 14; 21; 22; Dekret „Unitatis redintegratio”, 2; 3; 4; 15; 20; Dekret „Christus Dominus”, 4; Dekret „Ad gentes”, 22.
(11) Konstytucja dogmatyczna „Lumen gentium, 8; Dekret „Unitatis redintegratio”, 1; 3; 4; Kongregacja Nauki Wiary, Deklaracja „Dominus Iesus”, 16.
(12) Por. Jan Paweł II, Konstytucja Apostolska „Spirituali militum curae”, 21 kwietnia 1986, I § 1.
(13) Por. KPK, kanony 1026-1032
(14) Por. KPK, kanony 1040-1049
(15) Por. AAS 59 (1967), 674

Źródło: KAI
Za: [link widoczny dla zalogowanych]

Minęło 5 lat od ogłoszenia Anglicanorum Coetibus

4 listopada 2014 r. minęła piąta rocznica ogłoszenia przez papieża Benedykta XVl Apostolskiej Konstytucji Anglicanorum Cœtibus, co pozwoliło na ustanowienie ordynariatu. Personalny ordynariat Matki Bożej z Walsingham obejmujący Anglię i Walię, z siedzibą w Londynie został ustanowiony w styczniu 2011 r. Następnie ordynariat katedry św. Piotra w Stanach Zjednoczonych w styczniu 2012 r. I ordynariat Matki Bożej Krzyża Południa w Australii, w czerwcu 2012. (...).

[link widoczny dla zalogowanych]

10 lat ordynariatów personalnych dla byłych anglikanów

Dziesięć lat temu, 4 listopada 2009 r. ówczesny papież Benedykt XVI wydał konstytucję apostolską „Anglicanorum coetibus”, która zezwalała na tworzenie ordynariatów personalnych dla anglikanów, którzy „pragną wejść w pełną komunię z Kościołem katolickim”.

Od tamtej pory powstały trzy takie ordynariaty. Jako pierwszy, w styczniu 2011 r. utworzono Ordynariat Matki Bożej z Walsingham, obejmujący Anglię i Walię, z siedzibą w Londynie. Liczy on obecnie 3,5 tys. wiernych, którym posługuje 90 księży. Ordynariuszem od początku jest ks. infułat Keith Newton, były biskup Kościoła Anglii, żonaty, ojciec trojga dzieci.

W styczniu 2012 r. powstał Ordynariat św. Piotra, obejmujący Stany Zjednoczone, z siedzibą w Houston. Liczy on 6 tys. wiernych, wśród których pracuje 75 kapłanów. Ordynariuszem od 2015 r. jest bp Steven Lopes, były pracownik Kongregacji Nauki Wiary w Watykanie.

W czerwcu 2015 r. powstał Ordynariat Matki Bożej Krzyża Południa, obejmujący Australię, z siedzibą w Perth-Highgate. Liczy on niespełna 2,1 tys. wiernych, wśród których posługę duszpasterską pełni 19 kapłanów. Ordynariuszem od początku jest ks. infułat Harry Entwistle, były biskup anglikański w Australii, żonaty, ojciec dwojga dzieci.

Łącznie więc ordynariaty dla byłych anglikanów liczą 11,6 tys, wiernych i ponad 180 kapłanów.

[link widoczny dla zalogowanych]