Historia Kultu Najświętszego Serca Jezusowego

Historia Kultu Najświętszego Serca Jezusowego

Podstawą Kultu jest miłość Boża przedstawiona w Starym i Nowym Testamencie, przymierze zawarte między Bogiem a ludem izraelskim, którego podstawę stanowiło przykazanie miłości: „słuchaj, Izraelu, Pan jest naszym Bogiem – Panem jedynym. Będziesz miłował Pana Boga twojego z całego swego serca, z całej duszy swojej, ze wszystkich swych sił. Niech pozostają w twym sercu te słowa, które ja dziś ci nakazuje” (PWT 6, 4-5) W pismach proroka Ozeasza czytamy: „Miłowałem Izraela, gdy jeszcze był dzieckiem i syna swego wezwałem z Egiptu... Ja uczyłem chodzić Efraima, na swe ramiona ich brałem; oni zaś nie rozumieli, że troszczyłem się o nich. Pociągnąłem ich ludzkimi więzami, a były to więzy miłości... Uleczę ich niewierność i umiłuję ich z serca, bo gniew mój odwrócił się od nich. (Oz 11, 1.3-4; 14,5).

Najczulsza i przebaczająca miłość Boga była zapowiedzią płomiennej miłości, którą Zbawiciel okazał w swoim Sercu wszystkim ludziom. Miłość stała się fundamentem Nowego Przymierza. Zapowiedział to prorok Jeremiasz: w następujących słowach: „Ukochałem cię odwieczną miłością, dlatego też zachowałem dla ciebie łaskawość... Oto nadchodzą dni... – kiedy zawrę z domem Izraela Nowe Przymierze... Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercu” (Jr 31, 3; 31, 33).

Obraz Nowego Przymierza między Bogiem a ludźmi pokazuje Ewangelia. Tajemnica Odkupienia jest tajemnicą doskonałej miłości Chrystusa względem Ojca niebieskiego, Któremu Syn złożył zadośćuczynienie za grzechy rodzaju ludzkiego. To tajemnica współczującej miłości Boga wobec ludzi.

Miłość, która tchnie z Ewangelii pozostaje w zgodzie z ludzką wolą pełną Bożej miłości i z samą miłością nieskończoną, jaka łączy Syna z Ojcem i Duchem Świętym.

Pierwszą czcicielką Najświętszego Serca Pana Jezusa była Matka Najświętsza, gdy powiedziała „fiat”. Ona, jedyna, w pełni poznała tajemnicę miłości Serca swego Syna i stała się szafarką Jego Łask.

Święty Jan Ewangelista w czasie ostatniej wieczerzy poznał tajemnicę Miłości Serca Jezusa, kiedy to położył głowę na Jego Sercu. Napisana przez niego Ewangelia i listy są przepełnione duchem miłości.

Święty Tomasz Apostoł na widok rany Serca Zmartwychwstałego Jezusa wypowiedział słowa pełne uwielbienia: „Pan mój i Bóg mój”.

Kult Miłości Boga w symbolice przebitego Serca Chrystusa był zawsze obecny w Kościele. Rozwój Kultu nastąpił po objawieniu tajemnicy Miłości wybranym duszom.

W pierwszych wiekach chrześcijaństwa i średniowiecza, wielu świętych miało objawienia Pana Jezusa. Specjalnym nabożeństwem do Najświętszego Serca odznaczali się: św. Bernard z Clairveaux, św. Piotr Damian św. Anzelm, św. Franciszek z Azyżu, św. Ludgarda, św. Antoni z Padwy, św. Bonawentura, św. Katarzyna Siennejska, bł. Henryk Suzo, św. Bernardyn ze Sieny, św. Piotr Kanizy, św. Magdalena de Pazzi, św. Jan Eudes, św. Franciszek Salezy i inni.

"Historia Kultu Najświętszego Serca Pana Jezusa”, Wydawnictwo Apostolicum Łomża 1998 r.

Święty Bonawentura, biskup i doktor Kościoła

Św. Bonawentura (1221-1274) to drugi, obok św. Tomasza z Akwinu, olbrzymi umysł i serce epoki średniowiecza. Jest uznawany powszechnie za klasyka szczytowego okresu scholastyki oraz za jedną z największych postaci XIII wieku. Papież Sykstus V w roku 1588 porównał obu tych świętych i myślicieli - Tomasza i Bonawenturę - do dwóch kandelabrów, które oświecają światłem swej mądrości cały Kościół.

Bonawentura, a właściwie Jan di Fidanza, urodził się około 1218 r. w Bagnoregio koło Viterbo. Ojciec był lekarzem. Rodzice byli w obawie, czy ich dziecko długo pożyje, był bowiem bardzo słabowity. Pobożna matka złożyła więc ślub, że poświęci syna na służbę Bożą, jeśli ten wyzdrowieje. Podanie głosi, że dziecię miano przynieść do św. Franciszka z Asyżu, który w natchnieniu miał powiedzieć: O, buona ventura! - co znaczy: O, szczęśliwe narodziny!

W latach 1236-1242 studiował filozofię na fakultecie sztuk wyzwolonych uniwersytetu paryskiego. Do franciszkanów wstąpił właśnie w Paryżu około roku 1243. Następnie podjął studia teologiczne. Już w roku 1248 został bakałarzem biblijnym, a w 1250 komentatorem Sentencji Piotra Lombarda. Trzy lata później został nominowany profesorem w szkole franciszkańskiej w Paryżu.

Nie mógł jednak podjąć zajęć akademickich, jako że tego samego roku, 2 lutego został wybrany generałem zakonu franciszkańskiego.
Ze względu na jego zaangażowanie w uporządkowanie oraz reorganizację zakonu, który po śmierci św. Franciszka ogromnie się rozrósł, Bonawenturę nazwano drugim założycielem zakonu. Napisał dwa życiorysy Biedaczyny z Asyżu (Legenda major oraz Legenda minor). W 1273 roku został biskupem Albano oraz kardynałem. Umarł 15 lipca 1274 roku podczas obrad Soboru w Lyonie, którego był jednym z głównych organizatorów. W Lyonie został też pochowany. W 1482 roku papież Sykstus IV wyniósł go do godności Doktora Kościoła.

Miał wielkie nabożeństwo do Męki Pańskiej, a w nim szczególnie zagłębiał się w przebity bok Chrystusa. Jemu poświęcił dużo uwagi. Skupił się na Ranie, z której tryskała miłość. W ten sposób zapoczątkował kult do Jezusowego Serca.