Z prof. Finkelsteinem odnośnie książki Grossa: 'Złote żniwa'

Teresa napisał:

Tajemnice starej fotografii

Najsłynniejsza teraz fotografia w Polsce leży spokojnie w muzealnym archiwum. Jest pożółkła i nieco większa od paczki papierosów. Nikt o nią nie pyta. Za to wszyscy o niej mówią.

[link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych]

(proszę kliknąć na zdjęcie to się powiększy)

Fotografia. Na odwrocie fotografii zachował się napis: „Krasnodębski Tad. PKS”. Innym tuszem dopisana cyfra 3. Trzecie zdjęcie to pismo starosty węgrowskiego w sprawie ekshumacji czerwonoarmistów.

Czy ludzie ze zdjęcia to hieny cmentarne? Czy polscy wieśniacy zostali właśnie złapani na rabowaniu zbiorowych mogił Żydów zamordowanych w obozie zagłady Treblinka II? Czy mają kieszenie pełne wygrzebanych z popiołów pierścionków i wyłamanych z czaszek złotych zębów?

Byliśmy w Treblince, uważnie oglądaliśmy oryginał fotografii, szukaliśmy jej autora i mamy wątpliwości.

(...)

[link widoczny dla zalogowanych]

[link widoczny dla zalogowanych]

Odnośnie powyższej fotografii hien cmentarnych, dziś przeczytałam bardzo ciekawa informację.

IPN przyznaje się do błędu i wycofuje zdjęcie z wystawy

IPN przyznaje się do błędu i wycofuje ze swej wystawy zdjęcie ludzi, których niesłusznie posądzono o rozgrzebywanie masowych grobów na terenie byłego niemieckiego obozu zagłady w Treblince.

Grupa odświętnie ubranych osób, w towarzystwie kilku mundurowych, pozuje na piaszczystej polanie. To jedno z najgłośniejszych zdjęć historycznych w ostatnich latach. Najpierw w 2008 roku „Gazeta Wyborcza” nazwała ludzi z fotografii „kopaczami”, którzy w poszukiwaniu kosztowności rozgrzebywali zbiorowe mogiły i zostali złapani przez wojsko na gorącym uczynku. Fotografia była potem osią, wydanego w 2011 roku, eseju Jana Tomasza Grossa pod tytułem „Złote żniwa”. Kilka lat temu wraz z Pawłem Reszką prowadziliśmy dziennikarskie śledztwo na temat słynnego zdjęcia. Nic nie wskazuje na to, by przedstawiało ono ludzi schwytanych na rozkopywaniu mogił. A oskarżenie osób ze zdjęcia o najbardziej odrażające przestępstwo było bezpodstawne.

Akcja wojska przeciw „kopaczom”, którą miała dokumentować fotografia, odbywała się na początku marca 1946 roku. Na polach był wtedy śnieg, po Wiśle pływała kra. Tymczasem ludzie na zdjęciu są w letnich ubraniach. Na zdjęciu nie ma wojskowych, lecz milicjanci. Wreszcie pozujący są w doskonałych nastrojach. Absolutnie nie wyglądają na ludzi dopiero co schwytanych przez mundurowych.

Najbardziej prawdopodobna wersja jest taka, że na fotografii są ludzie, którzy brali udział w porządkowaniu terenu. Grobów żołnierzy radzieckich, których było w okolicy wiele, miejsc zagłady w Treblince? Tego nie wiadomo.

Zdjęcie znalazło się na, właśnie prezentowanej, ekspozycji IPN-u w Centrum Edukacyjnym im. Janusza Kurtyki przy Marszałkowskiej w Warszawie. Podpis brzmiał: „»Hieny cmentarne« poszukujące złota w masowych grobach na terenie byłego obozu zagłady w Treblince, schwytane na »gorącym uczynku« – przykład demoralizacji i zdziczenia obyczajów na skutek wojny”.

Sprawę wypatrzył we wtorek dziennikarz tygodnika „Do Rzeczy”, Cezary Gmyz. Autor wystawy, doktor Tomasz Łabuszewski, zareagował zadziwiającym oświadczeniem opublikowanym na stronach instytutu. Po pierwsze napisał, że prezentowana dziś wystawa została przygotowana przed pięcioma laty, a zakwestionowanie autentyczności fotografii niczego nie zmienia, bo przecież okoliczna ludność rozkopywała groby w Treblince. Łabuszewski dowodził, iż ustalenia w 2010 roku były takie, że ludzie ze zdjęcia to hieny cmentarne. Historyk osoby, które zwróciły mu uwagę, z drwiną nazywa „tropicielami prawdy”. A ich argumentację określił jako nadinterpretację, która wynika ze złej woli. Instytut zdecydował się jednak na wymianę zdjęcia i podpisu. Nowa fotografia przedstawia rozgrzebany teren w byłym obozie zagłady, a podpis brzmi: „Rozkopane przez żołnierzy sowieckich i miejscową ludność masowe groby ofiar obozu zagłady w Treblince”. Prawdą jest, że 1945 roku żołnierze radzieccy używali bomb lotniczych, by dostać się do szczątków Żydów zgładzonych przez Niemców. Prawdą jest również, że były przypadki rozkopywania mogił przez hieny cmentarne. Skala zjawiska nie została jednak nigdy oszacowana. Faktem jest natomiast, że wojsko i milicja tępiły ten proceder, a schwytane osoby były sądzone.

[link widoczny dla zalogowanych]

I tutaj wpis:

[link widoczny dla zalogowanych]

Jeszcze jeden głos w temacie Grossa. Już archiwalny bo z 2011 roku, ale przy okazji wpisywania innego newsa, dziś go zamieszczę.

Iwo Cyprian Pogonowski
Anatomia perfidii J. T. Grossa

Anatomia perfidii J. T. Grossa jest tematem mojego artykułu dla prasy katolickiej w USA pod tytułem „Holocaust Profiteering by Literary Hoax”, czyli „Eksploatacja Holokaustu za pomocą fałszerstw literackich”. Głównym negatywnym bohaterem tego artykułu jest J. T. Gross i jego cztery ostatnie książki fałszujące historię na korzyść dziś kompromitowanego przez niektórych autorów żydowskich, żydowskiego ruchu roszczeniowego.

Wykupiona przez Żydów gazeta The Wall Street Journal pierwsza puściła w obieg wyrażenie „Holocaust profiteering”. Poznanie anatomii tego zjawiska wymaga zacytowanie informacji podanych w Buenos Aires przez Reuter Agency w piątek 19 kwietnia 1996 (14:50:17 PDT), dotyczących zjazdu Światowego Związku Żydów, na którym to zjeździe Rabin Izrael Singer, Główny Sekretarz Światowego Związku Żydów stwierdził, że: „Ponad trzy miliony Żydów straciło życie w Polsce i Polacy nie będą spadkobiercami Żydów polskich. My nigdy na to nie pozwolimy. (…) Oni będą słyszeć od nas w nieskończoność. Jeżeli Polska nie zaspokoi żądań żydowskich to będzie ‘publicznie atakowana i poniżana’ na forum międzynarodowym.”

We wtorek, 5 lutego 2002 w dziale „Bookshelf”, gazeta The Wall Street Journal zamieściła recenzję książki podobnie tendencyjnej jak książki Grossa. Autorem „Postrzępionego Życia” był Blakie Skin, a recenzja nosiła tytuł „Faktyczne okropności i fałszywe roszczenia” („Real Horrors, Phony Claims”). Opisuje ona kwintesencję eksploatacji Holokaustu za pomocą fałszerstw literackich takich jakich dopuścił się Gross w swoich czterech ostatnich książkach.

W piątek, 5 stycznia 2011, J. T. Gross żydowskiego pochodzenia, razem z jego żoną Polką, wystąpili przez kamerami TVP. Redaktor Tomasz Lis nie ukrywał swojej negatywnej opinii o książkach Grossa i zadał swoim gościom kilka rzeczowych pytań, z których wynikało, że pan Lis zdaje sobie sprawę z licznych oszczerstw Grossa przeciwko Polsce i Polakom. Insynuacje Grossa zarzucają Polakom ludobójstwo Żydów i masową kradzież mienia żydowskiego w czasie Drugiej Wojny Światowej.

W czasie wystąpienia przed kamerami telewizyjnymi, J. T. Gross i jego żona występowali jako współautorzy książki „Zlote Żniwa”. Zgodzili się znacznie obniżyć liczbę Polaków winnych zbrodni przeciwko Żydom do kilkunastu tysięcy (z 30 milionów Polaków). J. T. Gross jąkał się i miał trudności ze znalezieniem właściwych słów. Powtarzał kilkakrotnie te same nonsensy, jakich jest pełno w ostatnich czterech jego książkach, począwszy od „Upiornej Dekady”.

Wydaje się, że J.T.Gross, socjolog zatrudniony w Nowym Jorku, zmienił się w historyka z powodu niepowodzeń jego wcześniejszych książek i stał się perfidnym oszczercą Polaków dla dobra żydowskiego ruchu roszczeniowego, dzięki któremu dorabia się fortuny postępując według wyżej cytowanej wypowiedzi rabina Singera opublikowanej przez Reuter Agency. Gross udokumentował swoją nienawiść i chciwość w czterech propagandowych książkach: “Upiorna Dekada” (Universitas, Kraków 1994), “Sąsiedzi (Princeton University Press, 2001), “Strach: Anti-Semityzm w Polsce po Auschwitzu” (Random House, New York, 2006, ISBN 978-0-8129-3), oraz obecnie “Złote Żniwa”. Książki opublikowane były przez wydawnictwo Znak i wywołały protesty czytelników. Jan Tomasz Gross opisuje powojenne wypadki znalezienia biżuterii Żydów na terenach Treblinki.

Książka Tomasza Grossa „Złote żniwa” – która jest antypolską propagandą i czwartą z kolei jego publikacją bardzo korzystną dla żydowskiego ruchu roszczeniowego, obecnie wielokrotnie kompromitowanego przez samych Żydów takich jak profesorowie Norman Finkelstein, autor takich książek jak „Przedsiębiorstwo Holokaust” i Noam Chomsky, „wróg Izraela numer jeden,” którzy nazywają działaczy żydowskiego ruchu roszczeniowego złodziejami i oszustami („crooks” etc.) – przypomniała mi handel złotymi zębami w obozie w Sachsenhausen.

W czasie wojny byłem więźniem w obozie koncentracyjnym w Sachsenhausen pod Berlinem, od 10 sierpnia 1940 roku aż do tak zwanego „marszu śmierci w Brandenburgii”, w czasie którego z 38000 maszerujących więźniów, Niemcy zastrzelili wówczas około 6000 ludzi. Pamiętam, że wówczas wśród więźniów nie widziałem nikogo oznaczonego gwiazdą Dawida. Stało się tak, ponieważ Niemcy wcześniej wywieźli z Sachsenhausen na wschód wszystkich Żydów, z wyjątkiem małej grupy, która stanowiła permanentne Krematorium Komando, do którego Niemcy przydzielali wyłącznie Żydów.

Handel złotymi zębami w obozie w Sachsenhausen zaczynał się w krematorium, gdzie przydzieleni do pracy Żydzi wyrywali obcęgami ze zwłok więźniów złote zęby, które następnie sprzedawali strażnikom i zbrodniczej kryminalnej mafii obozowej, zorganizowanej przez hierarchię kryminalistów niemieckich obozowych prominentów oznaczonych zielonymi winklami. Byli to tak zwani po niemiecku „Beruf Verbrecher”.

Mafia ta była bardzo niebezpieczna. Pamiętam jak znajomy mój Leonard Krasnodębski popadł w konflikt z tymi zbrodniarzami i został zamordowany przez nich przez powieszenie go na haku od lampy w jednym z pomieszczeń izby chorych.

Przypominam sobie znajomego im dobrze niemieckiego Żyda, Paula, który zdaje mi się, że miał na nazwisko Kaufman. Jego koledzy byli członkami Krematorium Komando. Na człowieku tym Niemcy dokonali zbrodniczej operacji, niby eksperymentalnej i wycięli mu część kości goleniowej, co spowodowało mu paraliż stopy tak, że kulał i musiał zgłaszać się na badania dla ciągłości eksperymentu już po masowej wywózce Żydów z Sachsenhausen.
Pewnego dnia Paul powiedział mi, że wydaje mu się, że jest ostatnim Żydem pozostałym jeszcze w Sachsenchausen. Ponieważ w obozie w Sachsenchausen w ogóle nie tatuowano więźniom numerów na rękach, więc zaproponowałem Paulowi żeby przyszył sobie oznaczenia i numer zmarłego Polaka i w ten sposób pozbył się gwiazdy Dawida i uniknął transportu jako Żyd. Niestety Paul bał się tortur na wypadek gdyby wykryto w nim Żyda zwłaszcza, że nie znał polskiego języka. Z tego powodu nie uniknął transportu na wschód do Treblinki lub Oświęcimia.

Makabryczny handel złotymi zębami w obozie w Sachsenhausen, który zaczynał się w krematorium, gdzie pracujący Żydzi wyrywali obcęgami ze zwłok więźniów złote zęby, jest na pewno znacznie bardziej szokujący niż fantastyczne i zmyślone opisy w „Złotych Żniwach” autorstwa małżeństwa Grosów, którzy dorabiają się na służbie coraz bardziej skompromitowanego żydowskiego ruchu roszczeniowego.

Autorzy książki „Złote Żniwa” w bezwstydny sposób „wrzucają do jednego worka” wszystkich Polaków ukazując naród polski jako złodziei, hieny cmentarne, dzikie zwierzęta bez sumienia oraz zaciekłych antysemitów.

W książce „Strach” Gross przypisał polskim katolikom udział w dobijaniu Żydów ocalałych z holokaustu. Natomiast „Złote Żniwa” są przykładem jak Żyd Gross wraz z jego żoną Polką wspólnie eksploatują stosunki ekonomiczne polsko-żydowskie po wojnie – Gross oskarża Polaków o to, że regularnie bogacili się za pomocą przywłaszczania sobie majątku pożydowskiego.

Książka Tomasza Grossa „Sąsiedzi” nadal jest często omawiana w kontrolowanej przez Żydów prasie w USA. Ostatnio, 6 stycznia 2011 w The Wall Street Journal przy okazji omawiania książki Daniela Barmana pod tytułem „The Death Marches: The Final Phase of Nazi Genocide” („Marsze Śmierci: Ostatnia faza ludobójstwa dokonywanego przez Nazistów.”). Tak, więc na pewno urośnie fortuna dorobkiewicza i socjologa-historyka Grossa, którą to fortunę buduje on na swoich oszczerczych książkach zniesławiających Polaków, dla dobra żydowskiego złodziejskiego ruchu roszczeniowego.

Trzeba pamiętać, że powojenny sowiecki terror był nazywany „latami terroru Jakuba Bermana” w czasie którego, większość przywództwa sowieckiego aparatu terroru w Polsce składała się z Żydów. Kolaboracja „komitetów żydowskich” kolaborujących z NKWD jest dobrze udokumentowana. Wówczas ostatnim wspomnieniem wielu Polaków był milicjant żydowski, który zatrzaskiwał za nimi drzwi wagonu bydlęcego w drodze na Syberię. Faktem jest, że nie było podobnej kolaboracji między Polakami i Nazistami. Film „Pianista” Romana Palańskiego żywo pokazuje okrutne postępowanie policji żydowskiej w gettach, w której każdy żydowski policjant, na przykład w getcie warszawskim, wysyłał na śmierć w komorach gazowych około 2200 Żydów. Fakty te uwypuklają perfidię J. T. Grossa w jego ostatnich czterech książkach, włącznie ze “Złotym Żniwem”.

[link widoczny dla zalogowanych]