Czy ateizm jest super-religią?

Czy ateizm jest super-religią?

Tomasz Grabowski OP
2009-03-09

[link widoczny dla zalogowanych] donosi o nowym genialnym (kolejnym obok norm krzywizny ogórków) projekcie ustawodawstwa unijnego. Tym razem twórcy projektu chcą ateistom dać prawo do składania pozwów na organizacje, które w swoich pomieszczeniach umieszczają symbole religijne.

Dla tych, którzy śledzą, co w UE piszczy to nic nowego. Podobne projekty już się pojawiały, a niektóre z nich przeszły. Dotychczas ustawy obejmowały pojedyncze kraje (np. Francję). Nie będę się rozwodził nad szczegółami. Zaintrygowało mnie bowiem co innego: zasada. Ta jest wielce ciekawa.

Wydaje się bowiem, że na mocy prawa wolności do wyznawania religii, uznano ateizm za religię. Co więcej, religię nieistnienia Boga zrównano z pozostałymi religiami. Sęk tkwi w tym, że ateizm nie posługuje się symbolem koła albo cyrkla. Przeciwnie, symbolem łączącym wyznawców ateizmu jest pusta ściana.

Poza skrajnymi przypadkami - gwiazda Dawida, sierp księżyca czy posąg Buddy nie razi chrześcijan. Krzyż jednak razi i obraża (sic!) ateistów. Dlatego domagają się usunięcia go z przestrzeni publicznej. Wydaje się wobec tego, że ateizm to nie tylko religia ale fanatyczna religia, wroga wszelkim innym. Takiej to religii UE chce dać prawo wolności i - zwróćcie na to uwagę - zwalczania innych religii. Wobec tego, to nie tylko religia, ale super-religia. Jedna ponad wszystkie.

Zgodziłbym się na podobne ustawodawstwo pod warunkiem, że koledzy ateiści przyznają się do tego, że swoje poglądy opierają na wierze, podobnie jak inni wyznawcy. To się jednak nie stanie, ponieważ wówczas musieliby zrezygnować z "oświeconego" charakteru swojej wiary. Zamienić "oświecony" ateizm na ateizm religijny, podobnie jak zamienić "oświecone" chrześcijaństwo na wiarę w Chrystusa, nie jest łatwo. Ale chwileczkę... Równie trudno jest wyznawać i praktykować kult pustej ściany.

[link widoczny dla zalogowanych]

SŁOWO KAPŁANA
Czym jest ateizm?

Pytanie: "Co to znaczy być agnostykiem? Pewien aktor mawiał: Nie będę odmawiał Różańca, jestem agnostykiem".

Odpowiedź: Stwierdzenie aktora dobrze ukazuje to, co on sam rozumie przez słowo "agnostyk": nie modli się, ponieważ nie uznaje wartości modlitwy, to znaczy zwrócenia się do Istoty Wyższej - Boga! - który może wspomagać nas w naszych potrzebach. Oczywiście, jak widać, jest to pewna forma ateizmu.

Jednakże mimo tego, jeśli chodzi o wymiar praktyczny, chociaż wszystkie formy ateizmu sprowadzają się do tego samego, należy dokonać między nimi pewnego zróżnicowania, aby móc lepiej zrozumieć różne typy mentalności, którą powinniśmy zwalczać. Ateista w dosłownym tego słowa znaczeniu - jak można wywnioskować z greckiego słowa, od ktorego pochodzi - átheos, gdzie a wskazuje na przeczenie, a theos znaczy Bóg - to ten, kto po prostu zaprzecza istnieniu Boga. Deklaruje tym samym: Bóg nie istnieje.

Kiedy ktoś nie chce posuwać się tak daleko, stwierdza tylko, że Bóg wymyka się ludzkiej możliwości pojmowania. Taka osoba nazywa samego siebie agnostykiem. Także w tym przypadku pochodzenie słowa wyjaśnia jego znaczenie: agnostyk pochodzi z greckiego ágnostos, co znaczy: niepoznawalny, ten, którego nie można poznać, pojąć. Zatem, według agnostyka, rozum ludzki nie może osiągnąć wiedzy na temat istnienia Boga, co w praktyce oznacza przyzwolenie na prowadzenie takiego trybu życia, jakby Bóg nie istniał.

Prowadzi nas to w nieunikniony sposób do konieczności przeanalizowania podstaw ateizmu, czy to w jego radykalnych przejawach, czy też w tej nieco złagodzonej formie, jaką jest agnostycyzm. Nie będziemy się w tym momencie zajmować dogmatem tak zwanego społeczeństwa pluralistycznego naszych czasów, wedle którego wszystkie kierunki myślenia są tak samo uprawnione i jednakowo dopuszczalne. Zobaczmy tylko, dlaczego stanowisko ateisty lub agnostyka jest nie do zaakceptowania.

Bóg jest poznawalny przez swoje dzieła

Księga Mądrości mówi wyraźnie, że "z wielkości i piękna stworzeń poznaje się przez podobieństwo ich Stwórcę" (13,5). Otóż to, jeśli nie możemy poznać Boga bezpośrednio, możemy dojść do Jego poznania poprzez Jego dzieła. Dlatego ta sama Księga Mądrości stwierdza, że "głupi już z natury są wszyscy ludzie, którzy nie poznali Boga: z dóbr widzialnych nie zdołali poznać Tego, który jest, patrząc na dzieła, nie poznali Twórcy, lecz ogień, wiatr, powietrze chyże, gwiazdy dookoła, wodę burzliwą lub światła niebieskie uznali za bóstwa, które rządzą światem."(13,1-2). Księga Mądrości komentuje również: "Jeśli urzeczeni ich pięknem wzięli je za bóstwa - winni byli poznać, o ile wspanialszy jest ich Władca, stworzył je bowiem Twórca piękności, a jeśli ich moc i działanie wprawiły ich w podziw - winni byli z nich poznać, o ile potężniejszy Ten, kto je uczynił" (13,3-4).
I na zakończenie zdanie już cytowane: "bo z wielkości i piękna stworzeń poznaje się przez podobieństwo ich stwórcę (13,5)".

Ksiądz Tomasz A. Dawidowski FSSP
[link widoczny dla zalogowanych]

Inny watek w temacie ateizmu, odnośnie zbawienia jest tu:

Co z ateistami?
http://www.traditia.fora.pl/pytania,59/co-z-ateistami,1678.html

Ateistka, która zostaje chrześcijańskim apologetą
http://www.traditia.fora.pl/swobodna-dyskusja,11/usa-ateista-wspomaga-finansowo-katolickie-szkoly,4586.html

Agnostycyzm i ateizm to dwie różne rzeczy.
Agnostycy uważają, że mogą istnieć nadprzyrodzone byty, świat jest niepoznawalny.
Ateiści uważają, że byty nadprzyrodzone nie istnieją, a świat jest poznawalny.

MaRa napisał:

Agnostycyzm i ateizm to dwie różne rzeczy.
Agnostycy uważają, że mogą istnieć nadprzyrodzone byty, świat jest niepoznawalny.
Ateiści uważają, że byty nadprzyrodzone nie istnieją, a świat jest poznawalny.

Nie zupełnie. Agnostycyzm jest uczciwszą intelektualnie formą ateizmu. Agnostycyzm to pogląd, który twierdzi, iż nie można poznać, ani udowodnić istnienia Boga. Słowo "agnostyk" znaczy dokładnie "bez wiedzy". Ateizm twierdzi, że Bóg nie istnieje – pozycja nie do udowodnienia. Agnostycyzm utrzymuje, że istnienie Boga nie może być ani udowodnione ani nieudowodnione – niemożliwym jest poznać czy Bóg istnieje. Agnostycyzm jest z natury brakiem chęci opowiedzenia się za lub przeciwko istnieniu Boga. To jest jak "balansowanie na linie". Deiści wierzą, że Bóg istnieje. Ateiści wierzą, że Bóg nie istnieje. Agnostycy wierzą, że nie powinniśmy ani wierzyć, ani nie wierzyć w istnienie Boga – dlatego, że w obu przypadkach poznanie tego jest niemożliwe.

Krakowski Marsz Ateistów i Agnostyków (15.10.2011)

Ulicami Krakowa przeszedł dziś marsz ateistów i agnostyków. Pod pomnikiem Adama Mickiewicza przywitała ich młodzież katolicka. Blisko dwustuosobowe grupy rozdzielał kordon policji. Doszło do ostrej wymiany zdań.

http://www.youtube.com/watch?v=tscQZCwnGYY&feature=player_embedded

Ateiści zatrzymani przez młodych katolików

W marszu ateistów i agnostyków, który wyruszył o godzinie 14 z placu Wolnica, udział brali m.in.: Jan Hartman, Joanna Senyszyn, Krzysztof Janik oraz Lucjan Masłowiec. Ateiści przeszli ulicami Krakowa, by zamanifestować swój sprzeciw wobec Kościoła.

Przez pierwszą godzinę marszu wszystko przebiegało po myśli organizatorów. Jednak gdy pochód dotarł na Rynek, pod pomnikiem Adama Mickiewicza napotkał młodych katolików, biorących udział w Spotkaniu Młodzieży Pijarskiej. Chrześcijanie na Rynku prowadzili ewangelizację. Gdy zauważyli maszerujących ateistów, zaczęli śpiewać religijne pieśni: "Jezus siłą mą, Jezus pieśnią mego życia. W Nim znalazłem to, czego szukałem do dzisiaj, sam mi podał dłoń, bym zwyciężał w każdy dzień!".

Ateiści nie wiedzieli, jak zareagować. Próbowali zagłuszać młodych katolików swoimi okrzykami: "Polska laicka, nie katolicka". Chrześcijanie odpowiadali: "Nie wstydzę się Chrystusa!". Na około piętnaście minut katolicy przejęli władzę nad marszem ateistów. Nie pomógł megafon, przez który organizatorzy starali się wykrzyczeć swoje postulaty. Chrześcijanie, do których przyłączali się przypadkowi turyści i krakowianie, śpiewali coraz głośniej: "Niechaj zstąpi duch Twój i odnowi ziemię. Życiodajny spłynie deszcz na spragnione serca. Obmyj mnie i uświęć mnie. Chwała Jezusowi, który życie dał".

Ateiści na chwilę przerwali swoje przemówienia, postanowili rozdawać chrześcijańskiej młodzieży swoje ulotki. W zamian otrzymywali różańce i krzyżyki. Obie grupy rozdzielał kilkuosobowy kordon policji.

Zrezygnowani ateiści musieli opuścić Rynek. - Idźcie z Bogiem! Polska katolicka, nie laicka - krzyczała młodzież. Na drogę zaśpiewali ateistom również piosenkę: "żegnamy was Alleluja, żegnamy was Alleluja".

(...)

Więcej...

[link widoczny dla zalogowanych]

Ateizm to nie tylko "NIE wiara" ale to także wiara w takie świeckie teorie jak na przykład humanizm, racjonalizm lub naturalizm....

Cytat:

Deiści wierzą, że Bóg istnieje. (...)

O deizmie bardzo ciekawa wypowiedź:
Ks. Stępień: Deizm jest grzechem
http://www.traditia.fora.pl/pytania,59/deizm-jest-grzechem,7120.html#30676

Ks. Marek Dziewiecki
Ateizm, czyli urojona wizja człowieka

Ilekroć rozmawiam z ateistami, za każdym razem dziwię się temu, iż żaden z nich nie wyciąga wniosków z historii ateizmu. Moi rozmówcy potwierdzają swoją postawą i swoim sposobem prowadzenia dyskusji, że stali się więźniami własnego systemu wierzeń.

Irracjonalizm wiary ateistów

Ateiści nie reagują na najbardziej nawet oczywiste argumenty, które wykazują irracjonalność przyjętego przez nich systemu przekonań. Każdy z ateistów, z którymi dotąd rozmawiałem, zachowuje się tak, jakby w swoim sposobie myślenia oraz w swoim sposobie uciekania od faktów, był dokładną kopią innych ateistów.

Wspólną cechą ateistów, z którymi miałem kontakt, jest to, że sprawiają wrażenie, jakby nie wiedzieli, iż to właśnie systemy ateistyczne doprowadziły do najbardziej okrutnych dyktatur oraz do największych zbrodni w historii ludzkości. W dziejach człowieka żadna marginalna mniejszość – a do takiej należą ateiści – nie dokonała zbrodni na tak wielką skalę, jak właśnie ci, którzy usiłują urządzić świat bez Boga. Wygląda na to, że o ludobójstwach dokonanych przez ateistów wiedzą wszyscy poza… ateistami. Żaden ze spotkanych przeze mnie ateistów nie powiedział, że przeprasza za zbrodnie dokonane przez systemy ateistyczne i że on sam próbuje wyciągać wnioski z najnowszej choćby historii.

Po drugie, ateiści sprawiają wrażenie, jakby myśleli, że ludzie, którzy są pewni istnienia osobowego Boga, uwierzyli w Stwórcę np. drogą losowania, a nie w oparciu o doświadczenie niezwykłości własnego człowieczeństwa, którego nie da się racjonalnie wytłumaczyć jako wytworu nieosobowej i nieświadomej siebie materii. Wiara ateistów w to, że człowiek wymyślił Boga, jest równie irracjonalna jak wiara w to, że człowiek wymyślił samego siebie, albo jak wiara w to, że mężczyzna wymyślił kobietę. Człowiek rozumny odkrywa istnienie Boga w miarę odkrywania niezwykłości własnego człowieczeństwa, którym się zdumiewa i które jakościowo wyróżnia go spośród wszystkich istot na tej Ziemi.

Po trzecie, ateiści sprawiają wrażenie, jakby nie wiedzieli o tym, że istotą ateizmu nie jest negowanie istnienia Boga, lecz negowanie istnienia człowieka jako kogoś w istotny sposób różnego od zwierząt. Człowiek, który wierzy, że jest jedynie nieco bardziej wyewoluowanym zwierzęciem, nie ma powodów, by postawić sobie pytanie o to, czemu lub Komu zawdzięcza swój sposób istnienia. Odkrywanie Boga to logiczna konsekwencja odkrywania niezwykłości człowieka. Wystarczy się przestraszyć, aby uwierzyć w istnienie bóstw lub w istnienie jakiegoś urojonego boga, ale trzeba odkryć w sobie niezwykłość bycia osobą, by postawić pytanie o Boga prawdziwego. W ateizmie jest miejsce jedynie na karykaturę Boga, np. jako „opium dla ludu”, gdyż w tym systemie jest miejsce jedynie na karykaturę człowieka jako kogoś, kto jest jedynie nieco „udziwnionym” zwierzęciem.

Po czwarte, ateiści sprawiają wrażenie, jakby nie rozumieli, że przyjęli przekonania, które zmuszają ich do uwierzenia albo że człowiek nie różni się jakościowo od zwierząt, albo że jeśli się różni, to muszą ten fakt tłumaczyć irracjonalnie, np. jako dzieło przypadku czy jako nieprawdopodobny zbieg okoliczności w ramach procesu ewolucji. Ateiści zakładają bowiem apriori, że materia sama siebie wytworzyła i że wyczerpuje ona całą rzeczywistość wszechświata.

Po piąte, ateiści sprawiają wrażenie, jakby nie wiedzieli o tym, że ogromna większość ludzi odkrywa w sobie te cechy – zwłaszcza zdolność poznania prawdy i podejmowania świadomych decyzji, a także zdolność do odpowiedzialności, miłości i wierności – których ateistom nie pozwala dostrzegać przyjęty przez nich system wierzeń. Świadomość, wolność i miłość to wyjątkowe zdolności człowieka, które nie są spotykane w świecie zwierząt, roślin czy minerałów. Wierzyć w to, że świadomy siebie i zdolny do miłości człowiek pochodzi od świata nieosobowego, to bardziej irracjonalne, niż wierzyć w to, że motyl potrafi swoimi skrzydełkami rozbić szybę pancerną.

Irracjonalizm ateistycznej antropologii

Punktem wyjścia ateizmu nie jest zatem problem teologiczny, lecz problem antropologiczny, czyli wiara ateistów, że nie ma istotnej różnicy między człowiekiem a zwierzętami. Ateiści wierzą, że nasza świadomość jest jedynie subiektywna, wolność jedynie pozorna, a miłość to tylko kwestia biochemii. Podstawą ateizmu jest oderwana od rzeczywistości wizja człowieka. Tak, jak zwierzę nie ma odniesienia do Boga, tak też człowiek w wizji ateistów rzeczywiście takiego odniesienia mieć ani nie potrzebuje, ani nie potrafi. Tyle tylko, że ateizm alienuje człowieka od tego wszystkiego, co w nas specyficznie ludzkie i co sprawia, że jesteśmy w stanie zachowywać się w jakościowo inny sposób niż zwierzęta. Ateizm to system, który nie widzi istotnej różnicy między antropologią a zoologią, między popędami a wolnością, między instynktem a miłością. Ateiści widzą w człowieku zwierzęcość, a w zwierzętach dopatrują się człowieczeństwa.

Są tacy ludzie, którzy rzeczywiście odkrywają w sobie jedynie to, co mają wspólnego ze zwierzętami. W konsekwencji ludzie ci postępują tak, jakby musieli być niewolnikami instynktów, popędów, hormonów czy nacisków zewnętrznych. Tacy ludzie nie są w stanie postawić nie tylko pytania o Boga, ale też pytania o samego siebie. Człowiek, który przyjął ateistyczny system wierzeń w antropologii, traktuje zachowanie tych, którzy racjonalnie myślą, odpowiedzialnie decydują i wiernie kochają, jako zachowanie irracjonalne. Z jego perspektywy tego typu zachowanie tak właśnie wygląda. Gdyby zwierzęta miały świadomość – pozostając we wszystkim innym zwierzętami – to też dziwiłby się temu, że ludzie są zdolni do działania innego, niż kierowanie się instynktami, popędami czy biochemicznymi bodźcami.

Nic dziwnego, że w obliczu karykaturalnie zredukowanej wizji człowieka, społeczeństwo zbudowane na postulatach ateistów prowadzi w praktyce do poniżenia człowieka, zwłaszcza człowieka niewinnego i uczciwego. Nie jest kwestią przypadku, że ateistyczni politycy bardziej troszczą się o bogatych aktywistów gejowskich, niż o biednych bezrobotnych, a ateistyczni prawnicy bardziej troszczą się o katów, niż o ich ofiary. Z kolei ateistyczne feministki bardziej troszczą się o seks niż o dzieci, a ateistyczni ekolodzy bardziej troszczą się o ochronę zwierząt niż o ochronę ludzi.

Każdy system ateistyczny prowadzi do jakiejś formy dyktatury, gdyż ateiści przypisują sobie władzę decydowania o wszystkim. Przypisują sobie nawet władzę decydowania o życiu człowieka, a zatem władzę decydowania o tym, kogo wolno legalnie zabijać, a kogo ustanowione przez nich prawo będzie chronić. Ateizm prowadzi nie tylko do jakiejś formy dyktatury. Prowadzi także do jakiejś formy bałwochwalstwa. W ateizmie marksistowskim „bogiem” była partia komunistyczna i jej przywódcy, a w ateizmie liberalnym „bogiem” jest popęd, przyjemność czy pieniądze. Ateizm zawsze stawia coś ponad człowiekiem.

Irracjonalizm ateistycznej „postępowości”

W każdej epoce ateiści stanowią zdecydowaną mniejszość społeczeństwa, a mimo to zawsze myślą, że są zdecydowanie mądrzejsi od zdecydowanej większości ludzi. Są także przekonani o tym, że mają najlepsze pomysły na życie, więzi i wartości godne człowieka. Ateistyczne pomysły w tym względzie – podobnie jak ateistyczna antropologia – są mało skomplikowane. W zeszłym stuleciu przemocą i zbrodniami promowali kult proletariackiego kolektywu. W XXI w. bardziej wyrafinowanymi metodami – zwłaszcza za pomocą zdominowanych przez siebie mediów – promują „wolne” związki. Warto zauważyć, że ateiści, którzy promują tego typu związki, potwierdzają, iż obce są im zasady logicznego myślenia, gdyż posługują się terminem wewnętrznie sprzecznym. W rzeczywistości nie istnieją „wolne” związki, podobnie jak nie istnieje kwadratowe koło czy niebieska zieleń. Człowiek jest w stanie wymyślić wewnętrznie sprzeczne pojęcia, ale nawet dzieci wiedzą o tym, że takie pojęcia nie mają odpowiednika w rzeczywistości. To, co faktycznie proponują ateiści jako sposób na więzi, zwłaszcza w relacji kobieta – mężczyzna, to nie związki wolne od związków, lecz związki wolne od odpowiedzialności, miłości i wierności.

To, co ateizm proponuje jako sposób na życie, sami ateiści uznają za najbardziej „naukowe”, „racjonalne” i „postępowe”. Tymczasem w rzeczywistości ich pomysły polegają na powtarzaniu najbardziej archaicznych i prymitywnych mitów o tym, że człowiek może być szczęśliwy wtedy, gdy nie będzie jakościowo różnił się w swym postępowaniu od zachowania zwierząt. Ateiści proponują to, co łatwe, a nie to, co prowadzi do rozwoju i radości. W konsekwencji proponują łatwy seks zamiast trudnej miłości, łatwy sposób na kierowanie płodnością (antykoncepcja, prezerwatywy, aborcja) zamiast odpowiedzialnego rodzicielstwa, łatwy „luz” zamiast trudnej odpowiedzialności. W pogoni za tym, co łatwe, ateiści przyjmują nawet tak irracjonalny mit, jak przekonanie, że w jakiejś fazie swego rozwoju człowiek może nie być człowiekiem.

Najgroźniejszym mitem ateizmu jest wiara w to, że kto przestaje kochać Boga, ten zacznie kochać człowieka. Fakty wskazują na to, że jest dokładnie odwrotnie. Czołowe miejsca na liście największych ludobójców wszechczasów zajmują właśnie ateiści. To nie przypadek, że również w naszych czasach ateiści szydzą sobie z Jezusa, który kochał i uczył kochać, ale nie szydzą sobie z ateistycznych zbrodniarzy, a nawet doszukują się pozytywnych aspektów ich zbrodniczej działalności.

W obliczu powyższych faktów jest rzeczą oczywistą, że największy przesąd nowożytności to wiara, iż ateizm jest przejawem racjonalizmu i że ateiści to ludzie niewierzący. Mitem jest również przekonanie, że punktem wyjścia ateizmu jest negowanie Boga, a nie skrajnie zniekształcona wizja człowieka. „Racjonaliści”, „ludzie nauki”, „ludzie postępu”, „humaniści” to ulubione etykiety, jakimi ateiści chętnie tytułują samych siebie. W ich przypadku w radykalny sposób potwierdza się zasada, że nikt nie jest dobrym sędzią we własnej sprawie.

Zdecydowana większość ludzi, których spotykam, nie mieści się w ateistycznej antropologii. Ludzie ci odkrywają bowiem w sobie takie zdolności, możliwości, potrzeby i aspiracje, których ateiści nie uwzględniają w swojej wizji człowieka i które sprawiają, że istnieje jakościowa różnica między człowiekiem a zwierzętami. Zwierzęta podlegają ewolucji, a człowiek tworzy historię. Zwierzęta od tysięcy lat zachowują się według tych samych schematów i instynktów, a człowiek nie ma granic w rozwoju. Jak długo większość ludzi będzie odróżniać siebie od zwierząt, tak długo ateizm pozostanie zjawiskiem marginalnym. Mimo to – tak, jak dotychczas – pozostanie zjawiskiem groźnym. Człowiek stanowi bowiem największe zagrożenie dla samego siebie w dwóch przypadkach: wtedy, gdy uwierzy, że nie różni się od zwierząt oraz wtedy, gdy uwierzy, że jest równy Bogu.

Ks. Marek Dziewiecki, doktor psychologii, adiunkt na Uniwersytecie Kardynała Stefana Wyszyńskiego.
[link widoczny dla zalogowanych]